در برگشت از ویلا هوا بارانی شد و ترافیک بالا گرفت. ولی به موقع رسیدم به خانه. لباس عوض کردیم و رفتیم به مهمانی مامان. با خانواده‌ای از اقوام نزدیک که سال‌ها بود دیدار درستی نداشتیم. هم به خاطر بیرجند بودن من و هم به خاطر مشکلات کرونا که رخوت بزرگی به رفت‌وآمدهای فامیلی وارد کرد. جلسه شاد و پرنشاطی بود و بیان خاطرات گذشته همه را خوشحال کرد. حتی قرار یک دورهمی در اردیبهشت هم گذاشته شد که امیدوارم این نوع روابط دوباره برقرار شوند.

   نکتهٔ جالب مهمانی برای من صحبت‌های خودمانی با یکی از مهمانان بود که سبک زندگی پدرش را برایم توضیح می‌داد. می‌گفت پدرش که یک کاسب مهربان و مردم‌دار است همیشه به او گفته مراقب تغذیه و تحرک و اعصابت باش. هیچ چیزی ارزش ندارد که اعصابت را برایش بگذاری. در گفته‌هایش امیدواری قشنگی بود که حرف‌های پریشب برادرجان را کامل‌تر کرد و حس بهتری به من داد.

   صبح یکشنبه بعد از نماز تا ۶:۳۰ بیدار بودم ولی پایم درد می‌کرد. ظاهرا بیل زدن دیروز کمی فشار آورده بود. دست چپم هم از مچ درد می‌کرد. کله صبح متوجه شدم دیروز حمله موشکی از سمت ایران به اسرائیل رخ داده و خبرها را که چک می‌کردم نکات ضدونقیضی می‌دیدم. مثل این که بعضی از گزارشات حملات موفق ایران تصاویر انفجارهای دیگری است و خبر درست نیست. با این که ترس و اضطراب را در بسیاری از پیام‌ها می‌دیدم ولی اصلا استرس نداشتم و آرام بودم و آخرش هم رفتم تا ۸ صبح خوابیدم.

   از عجایب ماه که یادم رفته بود بنویسم هم این هندوانه‌های شیرین و کاملا رسیده ولی بسیار سفت بودند که مثل خیار بافت محکمی داشتند. به نظر می‌رسد کودهای کشاورزی دارند کار دستمان می‌دهند و جز در فصل تابستان نباید از این هندوانه‌هایی که از جنوب می‌آیند بخریم.