تا اینجا شک نکردم که چه اتفاقی می‌خواهد بیفتد. ناگهان دیدم که جوجهٔ کوچک از قفس پریده بیرون و گرگی هم بلافاصله حمله کرد و آن را به دهان گرفت. دعوایش کردم و به جای این که جوجه را رها کند، فرار کرد. حالا من بدو این بدو. بیل دستم بود و بیل را به سمتش پرت کردم ولی فرار کرد. دویدم و زمین خوردم. خوشبختانه خیلی تند نمی‌دوید ولی جوجه را هم رها نمی‌کرد. رفت پشت ماشین و آنجا بود که دیدم هنوز جوجه در دهانش است. هر چه سروصدا کردم جوجه را نمی‌انداخت و دور ماشین با من قایم‌باشک بازی می‌کرد. همانجا هم جوجه را خورد و خلاص. تیر خلاصی بر یک ماه تلاش من برای جوجه‌کشی. لعنت به ذات شکموی این سگ‌ها.

   طبیعی بود که باید دعوایش می‌کردم. حسابی سرش داد زدم و به سمتش سنگ انداختم. فرار کرد و رفت. در چهره‌اش کمی حس پشیمانی بود و نگاهش را می‌دزدید و سرش را پایین می‌گرفت. ولی تصمیم داشتم حسابی تنبیهش کنم تا بار دیگر تکرار نکند. می‌دیدم که این دفعات اخیر زیاد دنبال مرغ‌ها می‌دود نگو که می‌خواسته آن‌ها را هم بخورد. دوید و رفت آن ته ویلا مثلا خودش را قایم کرد. به سمتش رفتم و با دست چند ضربه زدم و باز فرار کرد و رفت داخل قفس مرغ‌ها. از آنجا هم بیرون کشیدمش و به فکرم رسید خوب است با طناب ببندمش تا حس تنبیه بیشتری بکند. محکم بستمش و مشخص بود که هم ترسیده و هم ناراحت شده. دعوایش کردم و رفتم به سراغ غذا دادن به مرغ‌ها و آبیاری چند درختی که مشغولش بودم را ادامه دادم. زوزه می‌کشید و مشخص بود تنبیه شده ولی گفتم باشد بیشتر ادب شود. بالاخره وقتی می‌خواستم بروم برایش غذا ریختم و بازش کردم. گر چه مطمئن نیستم این تنبیه چقدر برایش تأثیر داشته است. ولی روشن بود که ترسی به جانش افتاده و نزدیک من نمی‌شد.