بسیاری از افراد، نمی‌دانند استعداد خاص آن‌ها چیست. بیشتر افراد در چند زمینه دارای توانایی هستند، اما استعداد خاص با آن متفاوت است. زیرا کسانی که هدف‌گذاری زندگی خود را با استعداد خاص خود هماهنگ می‌کنند، به انرژی بی‌پایانی دست می‌یابند که موفقیت درازمدت آن‌ها را تضمین می‌کند.

از ابتدای ورود به دانشگاه معمولا دانشجویان آرزو دارند به بسیاری دستاوردها برسند اما با اولین مشکلاتی که در دانشگاه پیش رویشان قرار می‌گیرد گویی برق می‌رود و این چلچراغ آرزوها خاموش می‌شود.

انگیزه‌های اصلی ما انسان‌ها پولی یا وجدانی یا احساسی هستند. گاهی فقط برای خوش آمد خودمان کاری می‌کنیم. مثل خوردن کیک شکلاتی وقتی می‌دانیم اضافه وزن‌مان را بدتر می‌کند، که تصمیمی احساسی است. مثل بخشیدن چیزی به دیگری وقتی لازمش داریم، که تصمیمی وجدانی است. و در آخر مثل کار کردن که انگیزه آن نوعا پولی است.
معمولا دانشجویان انگیزه پولی را بیشتر دنبال می‌کنند. حاضرند ساعت‌ها برای چندرغاز تایپ کنند، تحقیق کنند، پرسشنامه پر کنند، برنامه بنویسند، اعلامیه بچسبانند، تراکت توزیع کنند و صدها کار دانشجویی دیگر. اما بررسی‌های سازمانی نشان داده است کارکنان در درجه اول به احترام و امنیت شغلی توجه دارند و مبلغ دستمزد از نظر آنان مساله بعدی است. در واقع شاید یک دانشجو که نیاز مالی را بیشتر حس می‌کند، برای پول هر کاری بکند، اما کافی است کمی تامین شود، آنگاه قطعا رویکرد منطقی‌تری را در پیش خواهد گرفت.
در دوران تحصیل وقت کافی دارید که به این سه انگیزاننده فکر کنید. اما نکته کلیدی آن است که در ابتدای دانشگاه همه توجه دانشجو ناخواسته به پول معطوف است اما این همهٔ واقعیت نیست.

متاسفانه در کشور ما بهرهٔ هوشی خیلی جدی گرفته شده و بسیاری از ایرانیان واقعا فکر می‌کنند ما بالاترین بهرهٔ هوشی دنیا را داریم. واقعیت آن است که رتبه‌بندی‌های تخصصی نشان می‌دهد بهرهٔ هوشی کلی ما در حدود متوسط است و اتفاقا اصلا تعریف ندارد! با توجه به توضیحاتی که دادیم، باید شکرگزار مقدار بهرهٔ هوشی خود باشید و برای افزایش هوش هیجانی خود تلاش کنید. زیرا در دانشگاه و پس از فارغ‌التحصیلی بسیار به کار می‌آید. البته در ایران افراد با بهرهٔ هوشی بالا زیاد هم هستند، اما این به معنی کلیت جامعه نیست.