این مفهوم ابتدا توسط فریگیس کارینتی (Frigyes Karinthy) در ۱۹۲۹ مطرح شد. یک بازی طراحی شده بود که یک گروه از مردم تلاش کنند به هر کسی در دنیا از طریق زنجیره‌ای از ۵ فرد دیگر مرتبط شوند. این بازی توسط جان گوار (John Guare)  در ۱۹۹۰ به محبوبیت رسید و در ۱۹۹۳ فیلمی با همین نام (Six degrees of separation) در مورد آن ساخته شد. گاهی این ایده به صورت میانگین فاصله اجتماعی لگاریتمی بر حسب اندازه جمعیت تعمیم داده شده است.

   در سال ۲۰۰۳ میلادی دانشگاه کلمبیا یک آزمایش ارتباط ایمیلی کاربران اینترنتی به اجرا درآورد. آن‌ها تلاش کردند در پروژه جهان کوچک کلمبیا (Columbia Small World Project) که شامل بیش از ۲۴ هزار زنجیره ایمیل بود، دسترسی پذیری ۱۸ هدف را از ۱۳ کشور جهان بررسی کنند. تقریبا ۱۰۰ هزار نفر در این چالش شرکت کردند ولی حدود ۰.۴ درصد به هدف نهایی رسیدند. این نتیجه چنین تفسیر شد که شرکت‌کنندگان به شدت تحت‌تأثیر مدل فعلی کاربران اینترنتی قرار داشتند.

   تحقیقات بعدی نیز نتوانستند نظریه ۶ گام جدایی را به درستی اثبات کنند و در نهایت این نظریه به یک افسانه دانشگاهی تبدیل شد و کسی آن را جدی نگرفت.

   ولی در ۲۰۰۱ یک استاد دانشگاه کلمبیا سعی کرد این آزمایش را با روشی متفاوت امتحان کند. او یک پیام ایمیلی آماده کرد که فقط باید توسط افراد ارسال می‌شد. در این آزمایش ۴۸ هزار شرکت‌کننده و ۱۹ هدف در ۱۵۷ کشور جهان در نظر گرفته شدند. اینجا ثابت شد که تعداد میانجی‌ها برای رسیدن پیام به گیرنده نهایی حدود ۶ نفر است.

   در سال ۲۰۰۷ میلادی نیز مطالعه ژوری لسکوویج (Jure Leskovec) و اریک هورویتز (Eric Horvitz) یک مجموعه داده عظیم متشکل از ۳۰ میلیارد پیام متعلق به ۲۴۰ میلیون نفر را بررسی کردند. آن‌ها نیز دریافتند که متوسط فاصله پیام بین کاربران ۶ واحد است.