همیشه فکر میکردم دانشجویان نسل جدید حداقلهای کار با نرمافزارهای پرکاربرد را بلد هستند. دلیلم این بود که آنها از کودکی با رایانه و موبایل سروکار داشتهاند و هر چقدر هم که بیخیال یادگیری بوده باشند، قطعا موارد ابتدایی را دیگر بلد هستند. به ویژه سوالهایی که از دانشجویان میکردم نشان میداد که معمولا حداقلهایی را میدانند ولی در مواردی هم کاملا غافلگیر میشدم. مثلا یک دانشجوی دکتری که بلد نبود ایمیل بزند، دانشجوی فوقلیسانس که زبان انگلیسی تقریبا هیچ نمیدانست و موارد بسیاری از این دست.
اما امروز با دو مورد جدید برخورد کردم. در حال بررسی اعضای «دورهٔ توانمندسازی مقدماتی» بودم که متوجه شدم دو نفر از ثبتنام کنندگان جدید، به نظر آشنا میرسند. کمی جستجو نشان داد که هر دوی این بزرگواران از اعضای قدیمی هستند که ۱-۲ ماه پیش ثبتنام کردهاند و حالا دوباره همین دوره را ثبتنام کردند. سعی کردم دلیلی بیابم ولی نتوانستم جز حواسپرتی این افراد، این که لینک دوره را پیدا نکردند و غیره.

به هر دو نفر زنگ زدم و هیچ یک تلفن را جواب ندادند. رفتم به سراغ ارسال پیامک اطلاعرسانی که متوجه شدم هر دو نفر قبلا این پیامک را دریافت کردهاند. در پیامک لینک مستقیم دوره هم قرار داده شده و دیگر بهانهٔ پیدا نکردن لینک دوره هم منتفی شد. پس فقط ماند فراموشی ثبتنام قبلی در دوره.
جالب این که هر کاربر با لاگین در سایت میتواند فهرست دورههای ثبتنام شده را در داشبورد خودش ببیند. مثل شکل زیر. ولی چرا این دوستان ندیدند؟ من هم نفهمیدم.

داستان حواسپرتیهای اینچنینی موضوع تازهای نیست. از دورهای که استفاده از موبایل همگانی شد، دردسر شروع شد. افرادی که در خیابان بدون توجه به اطراف و غرق در گوشی پرسه میزدند، آنهایی که در آبنما یا جوب میافتادند و تازه متوجه میشدند دنیایی در اطراف هم هست.
امان از انسانهای دیجیتالی. امان.