من از آن دسته آدم‌های خجالتی و درون‌گرایی هستم که همیشه دور بودن از جمع را بیشتر دوست داشتم. خیلی هم با این قضیه راحت بودم. چرا که یا کتاب رمان می‌خواندم یا بازی رایانه‌ای مشغولم می‌کرد. گفتم که اهل درس نبودم و قبولی من معجزه‌ای بود در خانواده که باعث شد مادرم شله زرد بپزد. طفلکی مامان. همیشه برایم رویاهای بزرگی در سر داشت ولی هر چه بزرگ‌تر شدم گویا بیشتر ناامیدش کردم. تا این که معجزاتی در زندگی من یکی یکی رخ دادند.

   بگذریم. این داستان شما را کمی متعجب خواهد کرد. زیرا همین طور که می‌بینید دارم به زبان فارسی برای‌تان می‌نویسم. ولی جذابیت خاطرات من در این است که هر چه جلوتر بروید، کلی انگلیسی قاطی ماجرا می‌شود، به نحوی که اواخر داستان خودتان را کاملا وسط ادبیات انگلیسی می‌یابید. برای خودم جالب است که چطور کم‌کم زبانم پیشرفت کرد و توانستم خاطراتم را به طور کامل به انگلیسی بنویسم. 

   امیدوارم خواندن این خاطرات به رشد زبان انگلیسی شما هم کمک کند. حداقل مطمئن هستم زبان عمومی شما با مطالعه این داستان به شدت پیشرفت خواهد کرد. پس زیاده‌گویی نمی‌کنم تا بروید و خاطرات را خودتان بخوانید.

   امیدوارم در یادگیری انگلیسی کمکی به شما خواننده عزیز کرده باشم.