۳ فروردین هزار و خرده‌ای

جالبه که امسال مهمان نداریم. اقوام دسته جمعی برنامه‌ریزی کردند بروند سفر و ما هم به خاطر سارا ماندیم خانه. حالا من ماندم و دختر خاله جان و نگاه‌های مشکوک مامان و بابا که نمی‌فهمم یعنی چی.

   امروز سر صبحانه از سارا پرسیدم چطوریه که خیلی انگلیسی قاطی فارسیش نشده. گفت شانس آورده هم اتاقیش یک دختر ایرانی بوده و خودش هم سعی کرده خیلی زبانش به هم نریزه. در مورد دانشگاه و رشته مهندسی نرم‌افزار پرسیدم و اون هم کلی جواب داد که دیدم مامان یک نگاه‌های اخم‌آلودی به من می‌کنه. نمی‌فهمیدم یعنی چه.

   بالاخره مامان بعد از صبحانه من را کشید کنار گفت مسخره این دختر از اون سر دنیا اومده پاشو ببرش گردش. مثلا عیده اینم تنهاست اقوام هم که نیستند یک خودی نشون بده دیگه. من با این کمردرد بابات که نمی‌تونم جم بخورم از خونه.

   دیدم چاره‌ای نیست. با این که من اصولا آدم مردم گریزی هستم ولی دیدم در دام افتاده‌ام و راهی برای فرار نیست. گفتم باشه فقط خودت بهش بگو حاضر بشه من بلد نیستم چطوری بگم.

   با دستش یک اشاره به کله من کرد که یعنی خاک بر سرت و رفت پیش سارا. ۱۰ دقیقه نشده دیدم سارا پوشیده منتظر من ایستاده که یالا بریم بگردیم. غلطی کردم گفتم باشه ها. نمی‌دونستم چه منتر بازی باز امروز خواهیم داشت.

   با خودم گفتم برای شروع بریم میدان آزادی عکس بگیریم. سارا هم گفت باشه. پا شدیم بریم که توی مترو گمش کردم. نمی‌دونم کدوم ایستگاه پیاده شده بود. زنگ زدم معلوم شد یک ایستگاه جلوتر پیاده شده و داره با تاکسی میاد.

   تا من برسم به میدون آزادی سارا رسیده بود. وقتی پیداش کردم دیدم داره با مردی صحبت می‌کنه. ظاهر طرف مثل خارجی‌ها بود. جلوتر که رسیدم دیدم بععععله دارند انگلیسی صحبت می‌کنند و من هم در جا سکته رو زدم. چون انگلیسی هیچی حالیم نمی‌شه و کافی بود سارا من رو به یارو معرفی کنه من هم مثل خر در گل بمانم. یارو هم شبیه هیتلر بود. گفتم برم جلو کارم تمومه.