چوپان و سفر هزار فرسنگی

جوانی نزد حکیمی رفت و گفت ای حکیم! به من بگو چقدر باید تلاش کنم و چند سال شاگردی نمایم تا بزرگ و مشهور شوم؟ حکیم توضیح داد که چه مقدار باید درس بخواند، چند سال بیندیشد و چه شرایطی تا مرحله استادی طی کند. شرایط سخت و دشوار به نظر می‌رسید. پس جوان آموختن حکمت را رها کرد و به ده برگشت و چوپانی پیشه کرد.
   حتما یادتان می‌آید که وقتی به دبستان می‌رفتیم، می‌پرسیدیم پس من کی باسواد می‌شوم؟ و بزرگترها می‌گفتند هنوز خیلی مانده فعلا املایت را بنویس. شخصا در کودکی این سوال سرنوشت‌ساز را از یکی از دوستان پدرم پرسیدم. او که متخصص موفقی بود به من گفت اول باید ۵ سال دبستان را تمام کنی، بعد ۳ سال راهنمایی درس بخوانی، بعد از آن ۳ سال دبیرستان داری، بعد هم ۴ سال دانشگاه آن وقت می‌شوی لیسانسه. بعد ۲ سال فوق لیسانس و ۴ سال هم دکتری دیگه برای خودت آدمی می‌شوی. تقریبا ۲۰ سال باید تلاش کنی تازه به شرطی که پشت سر هم مثل فشنگ درس بخونی و نیفتی و در کنکور هم قبول بشی. بلافاصله گفتم:‌برو بابا! تا آن موقع خواهم مرد. دوست پدرم خیلی خندید و گفت نگران نباش کم‌کم درست می‌شود.
   این خاصیت عادی ذهن ما است. وقتی یک انبار پر از مواد غذایی را به شما نشان بدهند و بگویند باید همهٔ این‌ها را بخوری قطعا بسیاری از ما دهان‌مان از تعجب باز می‌ماند. ولی در زمان کافی چند برابر آن را مصرف می‌کنیم و این بار اگر بگویند تو در سال گذشته اینقدر مواد خوراکی مصرف کرده‌ای تعجب خواهیم کرد.
   مسیر موفقیت در دانشگاه نیز چیزی شبیه همین است. اگر بخواهید پیشرفت کنید و دیگران را پشت سر بگذارید و آینده خود را بسازید، قطعا باید تعداد زیادی مهارت داشته باشید. ولی کلید طلایی این است که بدون فشار و استرس و با آرامش و تمرکز می‌توانید کلی مهارت‌ بیاموزید و سال‌ها از دیگران جلوتر باشید.