میانگین تلاش مهم است نه شکستن رکورد

چرا تلاش برای کسب موفقیت ادامه پیدا نمی‌کند؟

فرض کنید چند روز صبح‌ها بلند شدید، نرمش کردید، دوش گرفتید و لذتش را بردید ولی کم‌کم انگیزه این کار را از دست دادید و گویی دیگر حالش را ندارید ادامه دهید. مشکل از کجاست؟ چه چیزی باعث می‌شود به سرعت این حس بی‌علاقگی و کلافگی به سراغ انسان بیاید؟ چرا با این که تلاش‌ها تا حدی جواب داده و موفقیت‌هایی کسب شده، انگیزه ناگهان افت می‌کند، و نتایج زیر متوسطی در پایان بدست می‌آید؟

یکی از خطاهای شایع در این نوع برنامه‌ها اندازه‌گیری است. شاید کم‌اراده یا دمدمی مزاج نباشید، بلکه روش اندازه‌گیری موفقیت را اشتباه رفته‌اید. برای همین به زودی به رضایت درونی  اولیه رسیده‌اید و انگیزه شما کاهش یافته است. زیرا تمرکز اولیه شما بر کسب یک تجربه یا چشیدن لذت اولیه بوده و در نتیجه مولفه‌ای برای سنجیدن استقامت خود ندارید. اهمیت این نکته را در ادامه متوجه خواهید شد.

معمولا افراد با برداشتن چند گام احساس رضایت می‌کنند، زیرا کاری را انجام داده‌اند که قبلا هرگز شروعش نکرده بودند. کسب لذت اولیه می‌تواند برای برخی افراد به منزله تیر خلاص باشد. آنها با کسب نتایج اولیه از دریافت لذت بیشتر ناامید می‌شوند و حتی بدون این که بدانند مشکل کجاست، تلاش را متوقف می‌کنند.

به ویژه شرایط وقتی بدتر است که کاری را شروع کنید که قبلا چند بار شروع کرده و رهایش کرده‌اید. پس حتی انگیزه و رضایت خاطر موفقیت اولیه را هم قبلا از دست داده‌اید. یعنی با تخریب خاطره اولیه خود از آن کار، دیگر حسی برای شروع آن و مداومت در دراز مدت ندارید. زیرا کنجکاوی یکی از موثرترین انگیزه‌های اولیه انسانی است. اما با چند بار تمرین و کنار گذاشتن این تجربه به کلی دست‌نیافتنی می‌شود.