میانگین تلاش مهم است نه شکستن رکورد

چرا تلاش برای موفقیت ادامه ندارد؟

بسیاری از ما یک سیکل تکراری را رفتارهای بلندمدت طی می‌کنیم. یعنی ابتدا جدی هستیم و به تدریج افت می‌کنیم. معمولا چنین سناریویی اتفاق می‌افتد که برای مثال بعد از یک تصمیم جدی و قول و قرار گذاشتن چند روز صبح‌ها بلند می‌شوید، نرمش کرده، و سپس دوش گرفته و با صرف یک صبحانهٔ لذت‌بخش احساس بسیار خوبی پیدا کردید. ابتدا همه چیز خوب به نظر می‌رسید. ولی کم‌کم انگیزه این کار را از دست دادید و گویی دیگر حالش را ندارید ادامه دهید. مشکل از کجاست؟ چه چیزی باعث می‌شود به سرعت این حس بی‌علاقگی و کلافگی به سراغ انسان بیاید؟ چرا با این که تلاش‌ها تا حدی جواب داده و موفقیت‌هایی کسب شده، انگیزه ناگهان افت می‌کند، و نتایج زیر متوسطی در پایان بدست می‌آید؟

   یکی از خطاهای شایع در این نوع برنامه‌ها اندازه‌گیری است. شاید کم‌اراده یا دمدمی مزاج نباشید، بلکه روش اندازه‌گیری موفقیت را اشتباه رفته‌اید. برای همین به زودی به رضایت درونی  اولیه رسیده‌اید و انگیزه شما کاهش یافته است. زیرا تمرکز اولیه بر کسب یک تجربه یا چشیدن لذت اولیه بوده و چون راهکاری برای سنجیدن استقامت خود ندارید، انگیزه خود را به تدریج از دست می‌دهید. اهمیت این نکته را در ادامه متوجه می‌شوید.

   واقعیت این است که معمولا افراد با برداشتن چند گام ابتدایی و کسب نتایج مقدماتی احساس رضایت می‌کنند. زیرا کاری جدید را انجام داده‌اند. به ویژه این حس وقتی قوی‌تر است که قبلا هرگز این کار را انجام نداده باشند. اما متأسفانه کسب لذت اولیه بدون حفظ حس پیشرفت، برای انگیزهٔ برخی افراد می‌تواند به معنای تیر خلاص باشد. آنها با کسب نتایج اولیه از دریافت لذت بیشتر ناامید می‌شوند و به خاطر این حس بد و حتی بدون این که بدانند مشکل کجاست، تلاش را متوقف می‌کنند.

   به ویژه شرایط وقتی بدتر می‌شود که کاری را شروع کنید که قبلا چند بار شروع کرده و رهایش کرده‌اید. پس حتی انگیزه و رضایت خاطر موفقیت اولیه را هم قبلا از دست داده‌اید. یعنی با تخریب خاطره اولیه خود از آن کار، دیگر حسی برای شروع آن و مداومت در دراز مدت ندارید. زیرا کنجکاوی یکی از موثرترین انگیزه‌های اولیهٔ انسانی است. اما با چند بار تمرین و کنار گذاشتن این تجربه به کلی دست‌نیافتنی می‌شود.