۵ فروردین یک هزار و صدها سال

دیروز یکم از این که سارا رفته بود توی اتاقم و وسایلم را گشته بود دلخور بودم. با این که قبول کردم ازش انگلیسی یاد بگیرم، ولی باهاش سرد برخورد کردم تا حد خودش رو بشناسه. مگه این خارجیا هی نمی‌گن حریم خصوصی حریم خصوصی. این خانم هم که مثلا دانشجوی UBC تشریف داره چطور اصلا به خودش اجازه داده بره توی اتاق من؟ 

 ولی امروز روز دیگری بود. صبح که سارا را دیدم با قیافه‌ای کنجکاو پرسید:

«Hello, how are you?»  [۱].

گفتم: «جاان؟».

گفت: «بابا بی خیال نگو که معنی همین رو هم بلد نبودی».

گفتم: «Hello که یعنی سلام ولی بقیشو شرمنده».

خندید و گفت: «سر به سر من بگذاری اذیتت می‌کنما. مسخره بازیه یا واقعا نمی‌دونی؟».

گفتم: «فکر کنم تو مایه صبح به خیر باشه».

   لبخندش محو شد و با تعجب گفت: «دیگه واقعا باید بگم Oh, my God!  [۲]. این یعنی سلام حالت چطوره؟».

   من هم گفتم: «مرسی». و به سمت آشپزخانه راهم را ادامه دادم.

   ولی سارا جلویم را گرفت و گیر داد که: «وایسا ببینم. اولا که مرسی فرانسه است نه انگلیسی. دوم این که ساده‌ترین جوابی که می‌تونی بدی اینه: I’m fine. Thank you  [۳]. یعنی خوبم. متشکرم. بعدش هم اضافه کنی and you?  [۴] یعنی و شما چطور؟».

   با تته پته و چند بار اشتباه بالاخره اینایی که گفت را تکرار کردم. بالاخره سارا با یک «Me too»  [۵] ولم کرد که معنیش را نفهمیدم. ولی برام جالب بود. چقدر جدی باورش شده معلم منه. رسما داره همین اول بازخواست می‌کنه. اوه اوه خدا به بعدش به خیر بگذرونه.

تا شب همین هلو چطوری را ازم می‌پرسید تا مطمئن بشه یاد گرفتم. داستان داریما این اول عیدی. عجب حکایتی شده.