۶ اردیبهشت سالی با گردنی دردناک

امروز هم باید بقیه تایپ‌های سفارش را انجام می‌دادم. با تجربهٔ دیروز معلوم بود که مبتدی هستم و این طوری راه به جایی نمی‌برم. پس صبح زود بلند شدم و قبل از صبحانه مشغول کار شدم. مامان هم سری به اتاقم زد و گفت اوغور بخیر. بعد از رفتن سارا دیگه صبح زود بیدار نمی‌شدی. یک نیشخندی هم توی کلامش بود.
   گفتم آره باز هم تقصیر سارای شماست. یک پروژه کاری فرستاده باید ۲ روزه تموم بشه. نصف کمترش دیروز تموم شد باید جمعش کنم.
   مامان هم کیف کرد که پسرش کاری شده و رفت پایین. شنیدم صدای غرغر بابا میاد و با مامان یک حرفایی می‌زنند ولی متوجه مفهومش نمی‌شدم. ناگهان دیدم مامان با سینی صبحانه اومد تو اتاقم و قربون صدقه‌ام رفت که مامان بیا امروز کار داری برات صبحانه آوردم. یک کیفی کردما. این ادا اطوارها تو خونهٔ ما با تربیت ارتشی بابا جایی نداشت. اینجا بود که فهمیدم پایین هم بابا داشته نق می‌زده ولی مامان گوش نداده. اینم یک مزیت برای کار کردن من.