خوانده بودم که بعضی از بزرگان هر روز وبلاگ‌نویسی می‌کنند. من هم در این زمینه تخصص دارم. هم دورهٔ تندنویسی رفته‌ام و هم سال‌ها یک وبلاگ دانشجویی داشتم که آخر بستمش. چون شده بود عزاخانهٔ اتفاقات روزمره‌ای که آن روزها سیاه و تلخ بودند. سال‌های بدهکاری و دردسرهای بزرگ. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم که برایم مایهٔ یادگیری شدند. ولی قیمت این یادگیری سنگین بود. حالا مانده‌ام که چطور منظم وبلاگ بنویسم. بعد از کارهای روزانه؟ خب خسته‌ام و احتمالا منتشر نخواهم کرد؟ پس همیشه اول کار روزانه می‌نویسم. یعنی اول وقتی که می‌آیم دفتر و رئوس کارهای جاری را چک می‌کنم. حس خوبی هم دارد. تخلیه ذهنی جالبی است برای آماده شدن.

   چهارشنبهٔ گذشته که برگشتم به دندان‌پزشکی و پانسمان تجدید شد، تا شب درد شدیدی کشیدم. طوری که نتوانستم کار کنم و فقط در واقع به زحمت وقت تلف کردم. بچه‌ها را بردم باشگاه و با همسرجان رفتیم خانهٔ پدرخانم تا استراحتی بکنیم. تعارف شام کردند مثل همیشه که اصلا اعصاب قبول کردنش را نداشتم. دندان کار شده چهار کانال عصبی داشته و دکتر هم هر چقدر توانست این فک بی‌زبان (البته بی‌زبان که نیست) را حفاری کرد. حالا دندان طوری حساس شده بود که با اندک اشاره‌ای تیر می‌کشید. شاید هم هفت‌تیر می‌کشید و شلیک می‌کرد به احساس من. چه شاعرانه شد یکهو. شام را واقعا با دردسر خوردم و نصف دهان کاملا تعطیل بود و دردسرتان ندهم. خدا قسمت نکند.

   پنج‌شنبه به خودم گفتم بیا و دو روز آخر هفته را استراحت کن. بگذار سرت بادی بخورد و این همه آموزش و پادکست و خبر و غیره را برای دو روز فراموش کن تا راحت جهان بینی. تصمیمم را گرفتم و رفتم توی حیاط که به گل‌ها برسم که یادم افتاد باید بروم گواهینامه را از پست بگیرم. زهی تصور باطل زهی خیال محال. به خصوص که پنج‌شنبه است و زود تعطیل می‌کنند می‌روند. در این هاگیرواگیر کم دارم که بسته پستی را هم برگردانند به مبداء و حالا برو بگیر اگر حال داری. واگرنه با این وضعیت خدمات، حالت را می‌گیرند. یعنی حالی که نداری را چطور می‌گیرند؟

   رفتم سراغ پست که ببینم این گواهینامهٔ ما چرا تحویل نشده؟ یک صف طولانی بود که بعد از ۱۰ دقیقه علافی فهمیدم یک صف دیگر که آن طرف است باید می‌ایستادم. با تشکر از اطلاع‌رسانی دقیق رفتم آنجا ایستادم. خانم متصدی گفت دست مامور است، خواهد آورد به آدرس شما. من هم که می‌دانستم این‌طوری نباید بروم پی کارم، رفتم قسمت ارسال را پیدا کردم و سراغش را گرفتم. گفتند این موزع تازه آمده و زیاد تجربه ندارد. نبود و شماره‌اش هم خاموش بود. حالا باز باید دوباره شنبه می‌رفتم ببینم بزرگوار چرا الکی اعلام کرده دو بار آمده و ما نبودیم. نکته‌ای که برایم جالب بود، ناهماهنگی بین چیزی بود که سامانهٔ آنلاین پست اعلام می‌کند، و چیزی که کارمندان در دفتر پستی در سیستم می‌بینند. مگر نباید یکی باشد؟

   اخیرا یک ترکیب جالب چای دم کردم. چای سبز و هل ساییده و گل‌گاوزبان. جالبند این‌ها و یکی از تفریحات من دم کردن این ترکیبات و تست آن‌هاست. از وقتی که چای قرمز را کم کرده‌ام و قهوه و نسکافه و امثال آن را کنار گذاشتم، حس خیلی بهتری دارم. در محیط کار بیشتر کار می‌کنم و کمتر خسته می‌شوم. برای همین است که در «دورهٔ توانمندسازی مقدماتی» و «دورهٔ دانشجوی برتر» یکی از مباحث جدی در قسمت سبک زندگی، همین ماجرای کافئین است که دردسری شده برای جامعه.