عصر پریروز رفتیم خانهٔ مامان. از درخت انگورش هم مقداری برگ مو چیدیم برای دلمه. شب هم آمد با ما که امروز صبح برویم حرم. ولی از قضای روزگار از صبح امروز مشهد به حدی سرد شده که جرأت نکردیم. هوا ابری بود و باد سوزناکی می‌وزید. به حدی که رفتم از حیاط سبزی بچینم از شدت سرما برگشتم کلاه آفتابی سرم کردم، باز جواب نداد، برگشتم کلاه پشمی سرم کردم، باز هم کم بود یک پیراهن آستین‌بلند هم اضافه کردم. ولی حریف طبیعت نمی‌شدم و پاهایم از سرما درد گرفتند و خلاصه شرایط بی‌ریخت بود و کمی سبزی چیدم و زدم به چاک.

   تجربهٔ جالب این روزهای من ترکیب دمنوش جالبی بود: چای سبز + به‌لیمو + برگ نعنا. به جز چای که سبزش گیر نمی‌آید، بقیه را از باغچه برداشتم. الحق که خوش طعم بود. یک طعم کهنهٔ روستایی جالبی که خیلی دوست دارم. شما هم امتحان کنید شاید پسندیدید. امتحان بعدی دم کردن چوب نعنا است. فکر کنم طعمی مثل برگ نعنا بدهد.

   بالاخره دیشب بلبشوی اسباب‌کشی از پذیرایی خانه جمع شد و خانه به وضع آدمیزادی برگشت. نه که همه چیز را سرجایش گذاشته باشم. ولی خب خیال همسرجان راحت شد. حالا باید یک دفتر کار ۹۰ متری را در یک اتاق ۱۲ متری طوری مینیاتوری چیدمان کنم که همه‌چیز سر جایش باشد. دو تا میز دارم، یک کمد عمودی، دو پایه رینگ لایت، یک دوربین با سه‌پایه، یک پردهٔ سبز، یک چاپگر رنگی، یک چاپگر سیاه و سفید لیزری، چهار تا کیس، و یک عالم خرت و پرت دیگر. امیدوارم بشود یک کارش کرد.  

   امروز بعد تقریبا یک سال نشستم فایل‌های انباشته شده در گوشی را به رایانه دفتر منتقل کردم. حجم زیادی که آزاد شد و کلی خاطره که برایم زنده شد. عمر چه زیبا می‌گذرد که البته این جمله به نگاه من به زندگی بستگی دارد. شما را نمی‌دانم.

   اشتباه بزرگی که این روزها کردم، جا انداختن به‌روزرسانی مقالهٔ «فردوسی قهرمان بزرگ زبان پارسی» است. هر سال دستی به سر و رویش می‌کشم و ۲۵ اردیبهشت منتشر می‌کنم. فردوسی شخصیتی است که باید به درستی حمایت شود و فعلا سهم من همین مقاله است و آموزش‌هایی که به پسرجان و دخترجان داده‌ام و این که به دانشجوها گفته‌ام هی نگویید مرسی. بلبشوی اطراف باعث شد این کار بیفتد به امروز. بروم ببینم چه می‌کنم که آبروریزی شد.