خبر خوب ویلا رسیدن گیلاس‌ها و زردآلوها بود که با بچه‌ها خوردیم و خیلی باصفا بود. به ویژه که من سم نزده بودم و همگی کاملا ارگانیک بودند 😊. جای شما خالی واقعا.

   معلوم نیست در اوضاع فناوری کشور چه خبر است که عملا ارتباط پیام‌رسان من با ویراستار «دوره انگلیسی با داستان» دانشجویانه بشدت مختل شده است. پل ارتباطی من با ویراستار، پیام‌رسان ایتا بود که نسخه دسکتاپ آن از کار افتاده بود و فقط نسخهٔ وب یا موبایل کار می‌کرد. ویراستار هم تصحیحات را همراه با اسکرین شات و توضیح صوتی می‌فرستاد و فایل تصحیح شده را هم ضمیمه می‌کرد. حالا باید کلی دور خودم بچرخم تا فایل را از گوشی بگیرم بفرست به سیستم دفتر و بنشینم یکی‌یکی توضیحات را کنترل کنم. امروز که دیگر نسخه وب هم از کار افتاده است و پیام‌های ارسالی را نمایش نمی‌دهد. زیبا نیست؟ واقعا در ایران آدم بیکار نمی‌ماند اینقدر که سرکاریم.

   از شما چه پنهان دو روز آخر هفته‌ای یک تفریح مدرن هم داشتم. یادم می‌آید اوایل که بازی Clash of Clans آمد، برادرجان زنگ زد که آقا چه نشسته‌ای که تفریح خوبی است. نصب کن با رفقا دورهمی خوش می‌گذرد. گفتم  بنا به تجربهٔ سواد رسانه‌ای من، اصلا نباید نصب کنم. ظاهرا خیلی پرطرفدار و اعتیادآور است و نمی‌روم سراغش که درگیرم نکند. درست شبیه کاری که با سریال Game of thrones کردم و اینقدر ندیدم که فصل آخرش آبدوغ خیاری از آب درآمد و دلم خنک شد. اصلا به این ایده رسیدم که سریال را نبینم تا فصل آخرش اکران شود. اگر همه گفتند خیلی خوب بوده من تازه شروع کنم. مثلا الان آمادگی دارم بعد از Assasination Classroom بنشینم Attack of Titans ببینم. خیلی هم فاز بهتری دارد که مطمئن باشی اثر خوبی می‌بینی.

   شاید بگویید ای بابا این که حال نمی‌دهد و فوتبال زنده‌اش و سریال تازه‌اش کیف دارد. در مورد فوتبال نظری ندارم چون فوتبالی نیستم. ولی در مورد سریال یک نکته هست که با همین بازی‌های سبک MMORPG [۱] مشترک است. آن هم تأثیر گیمیفیکیشن بر ماست. من ابتدایی که بازی موبایلی Total War را شروع کردم با همین قضیه مواجه شدم. بازی طوری طراحی شده که وادارت کند هی سر بزنی و چک کنی و جوش بزنی که چه امتیازی را گرفتی و چه را از دست دادی. در واقع بازی است که ما را به بازی می‌گیرد. خب من روال را تغییر دادم و به آرامش رسیدم. یعنی بازه‌های زمانی تعریف کردم و هر امتیاز را مثلا تا ۱۰۰ تا نمی‌رسید، کلیک نمی‌کردم و اوضاع خیلی بهتر شد. در مورد Clash of Clans هم متوجه همین نکته شدم. اگر سیم این بوق هشدار ذهنی را که آی دیر شد، به قبیله‌ات حمله کردند و زدند و کشتند و خوردند و بردند و بدو برو سرباز و ساختمان بساز و حمله کن و غیره را قطع کنید، خیلی خیلی اوضاع بهتر می‌شود. برای مثال من الان بدون استرس نشسته‌ام وبلاگم را می‌نویسم در حالی که چند رویداد اخیرا فعال شده و ملت دارند هم را می‌کشند که امتیاز بگیرند. خب مگر قرار نبود بازی باشد؟ خب پس برای من یکی بازی است و از صبح که چند ساختمان را فعال کردم تا ظهر و از ظهر که چند تنظیم انجام دادم، آن هم تا شب به بازی سر نمی‌زنم. بازی نباید من را کنترل کند. این نکتهٔ اساسی است که خیلی وقت‌ها یادمان می‌رود.

   در تعطیلات آخر هفته پادکست «دروغگویی روی مبل» را گوش می‌دادم. موضوعش روان‌درمانی است و از آنجا که این کتاب را اروین یالوم نوشته است، برای من که علاقمند به مشاوره هستم، شنیدنش واجب و جذاب است. تا اینجا نکات بسیار جالبی در مورد ماهیت روان‌درمانی یاد گرفتم و لذت بردم. بیان داستانی کتاب واقعا شیرین است.

   خبر غافلگیر کنندهٔ این هفته، تماسی بود که از ادارهٔ پست داشتم. گفتند گذرنامهٔ شما آماده است، بیایید بگیرید. کدام گذرنامه؟ یادم آمد پارسال برای اربعین اقدام کردم ولی به خاطر مفقود بودن کارت پایان‌خدمت، نتوانستم گذر موقت بگیرم. کارت پایان خدمت ۲۰ روز بعد آمد ولی برای گرفتن گذر اربعین دیگر دیر شده بود. جالب آن که به ادارهٔ پست که رفتم، دیدم گذرنامهٔ ۵ ساله برایم صادر شده. خب دیگه مجبورم یک سفر خارجی بروم. شما جایی سراغ ندارید؟

   بامزه‌ترین رویداد هفته هم سینی جو بود که به این شکل درآمده. لال از دنیا نروی بگو ماشاءالله.