یک لحظهٔ آهان جالب

   دیروز بعد از نهار چسبیدم به تولید محتوای متنی. یک وبلاگ نوشتم و یک خبر که وقت رفتن دنبال دخترجان شد. دیر هم رسیدم و کلی غرغر کرد که بابا چرا دیر آمدی. خب قرار بود کلاس آخر مدرسه بروم دنبالش که دیرتر رسیدم. بچه حاضر و کیف به پشت منتظر من بود. البته خوشم آمد که اینقدر برای مسابقه انگیزه دارد. قبل از رفتن هم بدجوری ضعف کرده بودم و کمی از چیزهایی که در یخچال پیدا کرده بودم خوردم و همین هم باعث شد دیرتر برسم. رژیم بدون نان به مزاج من هنوز کاملا نساخته و باید بیشتر تلاش کنم.

   تا دخترجان کارش تمام شود رفتم لاستیک پنچر ماشین را عوض کردم. آپاراتی که لاستیک را باز کرد دیدم اینقدر از آن کار کشیده‌ام که سیم‌هایش بیرون زده و واقعا به ما خدمت کرده و بعد از دنیا رفته است. آپاراتی نکته‌ای هم گفت که دقت نکرده بودم. گفت گل‌های لاستیک‌های عقب یکسان هستند ولی جلو متفاوتند. خب طبیعی هم بود. زاپاس یک دست دو خارجی بود ولی لاستیک نو که برده بودم برند کویرتایر بود. حالا آن یکی را هم عوض کنم و یک زاپاس یدک بگذارم در انبار، دو لاستیک جلو یکسان می‌شوند. به من گفت بهتر است دو لاستیک نو را بیندازی جلو چون این ماشین دیفرانسیل از جلو است.

   قبل از باشگاه هم به مهندس حامد موسوی زنگ زدم. اتفاقا در یک جلسه بود و گفت مطالب را برایم بفرست می‌خوانم و بعد جلسه‌ای هماهنگ می‌کنیم. امیدوارم بتوانم نظرش را نسبت به دانشجویانه جلب کنم.

   در باشگاه هم خوش گذشت. عمو علی بچه‌ها هم آمد و با پسرجان کمی روی فرم نان‌چوان کار کرد. خب او هم از ورزشکاران قدیمی است و از شاگردان استاد غمخوار. من ولی پاهایم سفت و سنگین بودند و به خاطر بیل زدن جمعه خیلی فعال نبودم.

   شب هم عملا به بطالت گذشت تا این که بعد از شام رفتم به سراغ باغچه و مقداری نشاء گوجه‌فرنگی را در باکس‌های باغچه کاشتم. همین کار ساده که فکر می‌کردم ۱۵ دقیقه طول می‌کشد، ۴۵ دقیقه وقتم را گرفت.