یک تصمیم فلسفی

   این مجموعه ماهی‌های رنگارنگ بسیاری داشت. در نهایت ۱۰۰ عدد ماهی کوی سه بند انگشتی و دو مولد بزرگ برداشتیم. بچه‌ماهی‌ها که بعد از هم‌دما شدن در استخر رها شدند تقریبا ۳۰ تا کشته دادند. نگرانی اصلی من برای مولدها بود که کمی لنگ می‌زدند. در مجموع حال‌شان خوب بود ولی حس کردم به حیوانکی‌ها دارد فشار می‌آید. از محیط گرم به چنین محیط سردی منتقل شده بودند و حالا امیدوارم دوام بیاورند. ذاتا ماهی کوی با سرما سازگار است. امیدوارم در استخر باغ دوام بیاورند. استرس دارم و نگرانم.

   مرغ‌های جوان هم دارند راه می‌افتند و ۲ تا تخم در قفس‌شان بود. مرغ‌های مسن هم فکر کنم به خاطر حسودی به آن‌ها ۳ تا تخم گذاشته بودند. یکی را هم شکسته و خورده بودند. خب ۵ تا تخم‌مرغ بردن برای خانه هم ارزش دارد. از آخرین کشفیات تخم‌مرغی این بود که عامل خورده شدن بسیاری از تخم‌مرغ‌ها موش بوده است. لامصب از هر سوراخی رد می‌شود و خودش را به تخم‌مرغ می‌رساند. برای مرحله بعدی قفس‌ها باید فکری جدی بکنم تا مسیر ورود این جوندهٔ مزاحم بسته شود.

   بالاخره تصمیم درست را برای دانشجویانه گرفتم. فکر می‌کنم این بهترین کار باشد. تصمیم گرفتم به جای پراکنده‌کاری تمرکز کنم بر تکمیل آموزش انگلیسی با داستان. به ویراستار پیام دادم که آماده باشد و قسمت جدید را دست بگیرم، یکی دو روزه تمام خواهد شد. خبر خوب هم این که اپیزود اول پادکست دانشجویانه ۴ ثبت‌نامی دریافت کرده است. با این که مدتی است به حال خودش رها شده و قسمت بعدی ضبط و پخش نشده است.

   چهارشنبه که به باغ سر زدم، همان اول رفتم سراغ استخر که نگران وضعیت ماهی‌ها بودم. وضعیت اصلا خوب نبود. تعداد زیادی بچه‌ماهی کف استخر مرده بودند. دنبال مولدها گشتم و آنجا هم اوضاع خوب نبود. مولد ماده که رنگ طلایی زیبایی داشت، مرده بود و کف استخر افتاده بود. مولد بزرگ نر هم هنوز نفس می‌کشید ولی حالتی مریض و ناتوان داشت و کج و کوله گوشه‌ای افتاده بود. به پرورش‌دهنده زنگ زدم که او هم نتوانست راهنمایی به‌دردبخوری بکند. حیف از این ۲ و نیم میلیون تومانی که هدر رفت و دلم سوخت برای این ماهی‌هایی که این طوری مردند. حالا باید تا عید صبر کنم که هوا گرم شود و بعد برای خرید اقدام کنم.

   دخترجان سرما خورده و دکتر برایش دارو تجویز کرد. ولی مرتب تب دارد و با این که شدید نیست، ولی بچه را اذیت می‌کند. دو روز هم مدرسه و باشگاه نرفت و بدترین چیز از دست دادن اشتها است که دردسر می‌کند. بچه میل ندارد و باید مجبورش کنی چیزی بخورد. نسل جدید هم که بندهٔ شکم هستند و به این راحتی نمی‌توان متقاعدشان کرد که چیزی خوب است و باید به خاطر خاصیت استفاده کنند.

   خبرهایی که این روزها از هوش مصنوعی می‌گیرم، همچنان گیج‌کننده است. سرعت رشد فناوری خیلی بالا است و حتی نمی‌رسم خبرهایش را کامل دنبال کنم. مدل‌های زبانی که با آن‌ها کار دارم به شدت در حال رشد هستند و با این وضعیت نمی‌دانم چطور می‌توانم خودم را به این قافله برسانم. گاهی فکر می‌کنم دانشجوهای کامپیوتر چطوری خودشان را با این وضعیت منطبق می‌کنند؟ هر چه بیاموزند، مرزهای دانش جلوتر از آن‌ها در حال جابجا شدن است و این چالش بزرگی برای دانشجویان نسل بعدی است.

   ماه رجب رسید و تصمیم گرفتم یکی از بدهی‌های معنوی خودم را پرداخت کنم. ۴۰ روز روزهٔ متوالی که به مدد فصل زمستان آسان خواهد بود. شروع کردم و امیدوارم این کار را تا آخر بدون وقفه انجام دهم.

   پنج‌شنبه بالاخره بعد از سال‌ها عدم فعالیت سیاسی در یک جلسه گفتگوی سیاسی شرکت کردم. صحبت‌ها جالب بود و اذعان بر این که نسل جدید دغدغه‌های متفاوتی دارد و انقلابیون گذشته نقش پررنگی در دوری این نسل از بسیاری از ارزش‌ها دارند، برای من جالب بود. آنجا برگه‌ای هم دادند که دکتر مصطفی ملکیان جمعه در پردیس کتاب مشهد صحبت می‌کند. با خودم گفتم باید بروم.

   جمعه بعد از به هم ریختن دکور پذیرایی و چینش میز نهارخوری دست دومی که خریده‌ایم، با شتاب خودم را به پردیس کتاب رساندم. طوری ماشین آنجا پارک شده بود و شلوغ بود که فکرش را نمی‌کردم. به ویژه که باور نمی‌کردم این همه ماشین برای شنیدن سخنان دکتر ملکیان جمع شده‌اند. وارد شدم و چون دیر رسیده بودم، جای نشستن پیدا نمی‌شد. ایستادم و مباحث را گوش دادم. حس بسیار خوبی داشتم که در یک جمع فلسفه‌دوست حضور دارم. به خودم گفتم گمشده‌ام را پیدا کردم. من باید فلسفه را به طور جدی ادامه بدهم. گر چه می‌دانم هیچ دو فیلسوفی درست و درمان یکدیگر را قبول ندارند. ولی ذهن من به خوبی با فلسفه خو می‌گیرد و از فکر کردن به سوال‌های پیچیده لذت می‌برد. پس پیش به سوی آینده‌ای فلسفی. موقع بیرون آمدن کتاب «فقر احمق می‌کند» را هم خریدم. البته فکر نمی‌کردم اینقدر گران باشد.