کمی موفقیت با هوش مصنوعی

   جمعه شب بخش دیگری از سریال Ted Lasso را با بچه‌ها دیدیم. قسمت‌هایی که قبلا در گوشی ذخیره کرده بودم و دوبله نیستند و باید به زور زیرنویس ببینیم. سریال واقعا جالبی است. ممنونم از پادکست رشدینو که این سریال را معرفی کرد.

   چسبیدم به جمع‌وجور کردن اتاق کارم. دیگر رسما تبدیل شده بود به کاروانسرا. هر طرف چیزی گذاشته بودم و دیگر به سختی می‌توانستم داخل اتاق بروم و بنشینم پشت میزم. پس اولویت این کار را بردم بالا تا بتوانم به درستی بر اساس اولویت‌های منطقی عمل کنم. تا این لحظه که می‌نویسم فقط شش جعبه موزی پر از کتاب یا چیزهای مختلف کرده‌ام و به اندازه ۱ جعبه هم موارد بازیافتی کنار گذاشته‌ام. وضع اتاق بهتر شده ولی هنوز یک ساعت دیگر کار می‌برد تا به دفتر کار تبدیل شود.

   اتفاق عجیب هفتهٔ اخیر هم سیاه شدن گوشهٔ تلویزیون اتاق کار بود. تصویر لکه‌ای داشت که ثابت مانده بود و مشخص نبود در اثر ضربه ایجاد شده یا نه. ولی بعد از چند روز برطرف شد و این معما به جا ماند که چطور ایجاد شده بود.

   بالاخره بچه‌ماهی کپور را بیرون از آکواریوم پیدا کردم. پریده بود بیرون و عمرش را داده بود به شما. این مرض بیرون از آب پریدن این ماهی‌ها هم دردسری است برای آکواریوم‌داری. تازه آن حلزون زنده هم هی راه می‌افتد و این طرف و آن طرف می‌رود می‌گیرد می‌خوابد. دردسر داریم با این شیطنت‌های این جانورهای خانگی.

   شنبه که به باغ رفتم گرگی پسر خوبی شده بود. بعد از چند روز تنبیه، بازش کردم و خیلی کم سربه‌سر مرغ‌ها گذاشت. چند باری دعوایش کردم ولی مشخص است که کمی بهتر دارد می‌فهمد که نباید به این موجودات دوپا دست‌درازی کند. چند فرغون خاک جابجا کردم و به حیوانات آب و دان دادم و برگشتم که همسرجان را از مدرسه بردارم. یکی از همکارهایش برنج درگز آورده بود و ما هم ۲۰ کیلو سفارش دادیم. این وسط یک همکار ناجنس کیسهٔ ما را علی‌رغم هشدار برداشته بود رفته بود. در این موارد به بقیه می‌گویم این آدم‌ها خیلی مفیدند. چون به ما یادآوری می‌کنند که آدم حسابی چه جور چیزی است و باعث می‌شوند قدر آدم‌حسابی‌ها را بدانیم.

   در حال مرتب‌کردن دفتر کار، صدای تلویزیون را بلند کردم و رفتم سراغ کانال رادیو جادی در یوتیوب. قسمت‌های ۱۸۱ تا ۱۷۸ را دیدم و کلی چیز یاد گرفتم. نکته‌ای که بیشتر برایم تشویق‌کننده بود، گزارشی بود که از اقبال عمومی به زبان‌های برنامه‌نویسی خواندن و پایتون به خاطر توجه شدید به هوش مصنوعی به رتبه اول دنیا رسیده بود.

   کار استخر را تقریبا به پایان رسیده فرض کرده بودم که فاکتور مواد نانوی عایق‌کننده را پیدا کردم. فروشنده پشت فاکتور کلی انشاء نوشته بود و گفته بود دست اول را که زدید، دست دوم را ۲۴ ساعت بعد اجرا کنید. حالا من ماندم و این که این دست را باید خودمان اجرا کنیم. اوستا بنا دیگر زیر بار این کار نخواهند رفت و عملا چانه زدن هم بی‌فایده است. مگر این که بخواهم یک پول کارگری اضافه بپردازم که راستش زورم می‌آید. چون کار آسانی است. پس با پسرجان هماهنگ کردم که فردا بعد از مدرسه بیاید برویم به ویلا و این دست دوم رنگ را بزنیم و تمامش کنیم. ولی آخرش نشد و هنوز دست دوم مانده است.

   در ویلا به پادکست محمدرضا شعبانعلی گوش می‌دادم که رسید به مفهوم ارزش. مفهومی که سال‌ها درست نفهمیده بودم و سدی شده بود در برابر کارهای من. هنوز هم دانشجویانه با مفهوم ارزش مشکل دارد. بزرگ‌ترین خطایی که فعلا به نظرم می‌رسد این است که مفهوم گوشهٔ بازاریابی (Niche) را جدی نگرفتم و کارم را بر اساس آن پیش نبردم. حالا باید فکری به حال این نابسامانی بکنم تا داستان به پایان برسد.

   چیزی که تا کنون فهمیدم این بود که بیشتر دانشجوهای اهل کتاب جذب دانشجویانه می‌شوند. قشری که کمیاب‌ترند و گوشه‌گیر‌تر. پس جذب کردن آن‌ها استراتژی خاص‌تری می‌طلبد. ضمن این که اهل توصیه به دیگران نیستند و به راحتی نمی‌توانیم کاری کنیم که دانشجویانه را به دیگران معرفی کنند. امان از این درون‌گراها.

   بالاخره اوستا بنا یک بوقلمون نر درشت برای‌مان آورد. صبح که از راه رسیدم متوجه شدم صدای پارس عجیب سگی مخلوط با صدای گرگی را می‌شنوم. کمی گنگ و گیج دنبال منشاء صدا می‌گشتم که آخر فهمیدم صدای بوقلمون است که دم به ثانیه می‌خواند. حیوانکی درشت و بانمک بود.