بگذارید مثالی بزنم. آقای الف در یک رشته که به قول همه بدون آینده است در حال تحصیل است. این رشته استخدامی ندارد و ظاهرا هیچ شغل درست و درمانی هم با آن نمی‌توان دست و پا کرد. خب آقای الف هم ناامیدانه درسش را تمام می‌کند و می‌رود راننده تاکسی می‌شود یا یک سوپر یا شغل معمولی دیگر اختیار می‌کند. او یک شکست خورده است.
   اما آقای ب که در همان رشته تحصیل کرده آینده متفاوتی دارد. او ادامه تحصیل داده و در مقطع ارشد یک رشته جدید را انتخاب می‌کند. درسش را می‌خواند و بدنبال فرصت‌های شغلی است. در فاصله چند سال شغل مناسبش را پیدا می‌کند و موفق می‌شود از دام بیکاری رهایی یابد.
   جالب‌تر از همه آقای ج است. او تمایلی به تحصیل در این رشته ندارد اما از ابتدای تحصیل می‌داند نمی‌خواهد در جا بزند. پس بدنبال فرصت‌های شغلی است. با کارهایی مثل تدریس و سخنرانی درآمدزایی را شروع می‌کند و قبل از فارغ‌التحصیلی یک رزومه خوب برای خودش دست و پا کرده است. حالا چه ادامه تحصیل بدهد و چه ندهد یک شغل مناسب دارد و می‌تواند با درآمد فعلی برای آینده بهتر برنامه‌ریزی کند.
   اما شخص شگفت‌انگیز فهرست ما آقای د است. او از ابتدا به فکر آینده بوده است. پس از ترم اول زبانش را تقویت می‌کند، کامپیوتر یاد می‌گیرد، با اساتید ارتباط برقرار می‌کند و در جاهای مختلف تجربهٔ کاری کسب می‌کند. او به تدریج استعداد و علاقه شغلی خود را کشف می‌کند و در کنار درسش در آن زمینه با مطالعه و کار متخصص می‌شود. بعد از فارغ‌التحصیلی او عملا نیازی به جستجوی کار ندارد. کار برای چنین افرادی از پیش آماده است!