مطالعه تخصصی و پایتون و رب خانگی

   دوشنبه تلاش کردم پایتون یاد بگیرم که به مشکل جدیدی برخورد کردم. Mimo در نسخه وب اجازه نمی‌داد به درس بعدی بروم و در نسخه اندروید که در شبیه‌ساز اجرا کرده بودم هم امتیاز را ثبت نمی‌کرد و درس بعدی را باز نمی‌کرد. آخرش یک پیام به پشتیبانی فرستادم و برگشتم به سراغ دوره Python for Developers که Google ارائه کرده است. این دوره تخصصی‌تر است و کمی حرفه‌ای‌تر باید باشم. اشکالش هم این است که مثل Mimo هر مفهومی را با شبیه‌سازی اجرا نمی‌کند تا ذره‌ذره یاد بگیری و بروی جلو. آمده همان اول کلی مطالب تخصصی روی هم ریخته گذاشته جلوی آدم که بخوان یاد بگیر! البته برای دانشجوهای کامپیوتر خوب است ولی یک نوآموز اصلا نمی‌تواند از این دوره استفاده کند.

   اینقدر گرفتار شدم که دوشنبه حتی نرسیدم شب درست و درمان به اقوام زنگ بزنم و برای ختم مرحوم پدرم که پنج‌شنبه است، دعوت کنم. فقط به چند نفری زنگ زدم و بقیه ماند برای سه‌شنبه که دیگر دارد دیر می‌شود. یکی از علل گرفتاری هم طولانی شدن باشگاه بچه‌ها بود. ده روز دیگر مسابقات ووشو در سطح استانی شروع می‌شود و استاد غمخوار دارد حسابی با بچه‌ها کار می‌کند. در مورد پسرجان که نظر مثبتی داشت و در مورد دخترجان هم قبلا نظر مثبت داده بودند. حالا باید ببینیم چه رقبایی از راه می‌رسند و چقدر توانمندی دارند.

   بالاخره کولر دفتر را راه‌انداختم. البته فعلا شکسته بسته روی دو بیست‌لیتری پر سوارش کردم تا کمتر گرما بخورم و ببینم چطور می‌شود بهتر اجرایش کرد. جوجه‌های فینگیلی را هم در یک جعبه موزی گذاشتم تا فکری به حال‌شان بکنم. اخیرا متوجه شدم نگهداری از گل‌وگیاه و حیوانات یک جور مسئولیت دائمی سخت‌گیرانه است. هر چه پیش بیاید باید آب و دان این‌ها را بدهی و راه فراری نیست. باید سم‌بزنی، باید کود بدهی، باید میوه را بچینی، جلوی دزد را بگیری، گنجشک‌ها محصول را نخورند، مورچه‌ها دانه‌ها را کش نروند، سگ جوجه را نخورد و قص‌ علی هذا.

   حالا همین روز اول که کولر را روشن کردم و سروصدای دفتر بیشتر شد، همسایه هم موتور برق آورده روشن کرده و اینقدر سروصدا است که نگو. یک روز آمدیم خنک بشویما.

   اخیرا گاهی طوری در کار غرق می‌شوم که فراموش می‌کنم زمان‌سنج پومودورو تمام شده و باید کار را ترک کنم. اگر نمی‌دانید چیست مقالهٔ «تکنیک پومودورو و بهبود عملکرد» را که قبلا نوشته‌ام بخوانید. معمولا این سرخوشی در هنگام کدنویسی رخ می‌دهد و هر چه جلوتر می‌روم بیشتر خودم را یک Software Developer می‌بینم. رویای شیرینی است. برای من که از ۴۳ سالگی دوباره شروع کرده‌ام هم چالش‌های خاص خودش را دارد ولی امیدوارم به مسیرم.

   ظهر نزدیک بود یک قابلمه گوشت بسوزد. از صبح گوشت‌های ضایعاتی را گذاشتم بپزد تا ببرم به ویلا. دخترجان هم نشسته بود مشغول بازی و آمدم به دفتر. غرق کار شدم و فراموش کردم که باید برگردم قابلمه را خاموش کنم. دختر عزیز هم دیده بوی گوشت می‌آید و شک نکرده که شاید چیزی بسوزد. درست لحظه‌ای رسیدم که آب قابلمه همان‌جا تمام شد و جلز و ولز روغن بلند شد. کمی دیرتر رسیده بودم ۵ کیلو غذای سگ و مرغ سوخته بود رفته بود پی کارش. گاهی دلم می‌سوزد که ما با این زحمت باید غذا تهیه کنیم و ملت می‌روند علی‌رغم هشدارهای محیط‌بانان و فعالان محیط زیستی، در بیابان برای سگ‌های ولگرد غذا می‌ریزند.

   پنج‌شنبه ختم قرآنی خانگی برای مرحوم پدر گرفتم. این چند روزه هم ترسی که از مرگ به جانم افتاده بود رفت پی کارش. ولی به جایش یک حس خوب مسئولیت‌پذیری آمد که امیدوارم بماند و کارهای خوبی بکند. حس جالبی است که فکر کنی داری کار درست را انجام می‌دهی و در مسیر صحیح حرکت می‌کنی.

   این روزها کار کردن با پایتون ادامه دارد و ابزار VS Code مایکروسافت هم خیلی کمک می‌کند. به ویژه که یک افزونه کمکی پایتون دارد که در هنگام کدنویسی خطاهای کد را شناسایی و نشان می‌دهد و کار برنامه‌نویس را خیلی آسان‌تر می‌کند. در حال حاضر کمی با Mimo کار می‌کنم که تعاملی‌تر است و کمی هم با دوره Google Developers جلو می‌روم. تجربه جالبی است و می‌خواهم کمی فشارش را بیشتر کنم تا بهتر بتوانم نتیجه بگیرم.