قورباغه‌ای که در آب نمی‌پزد

   دوشنبه موفق شدم با یکی از دانشگاه‌های مشهد در مورد توانمندسازی صحبت کنم. حالا باید طرح مکتوب ببرم تا در کمیته بررسی شود. بنا به تجربه‌های قبلی هیچ حدسی ندارم که طرح را قبول خواهند کرد یا نه. هر دانشگاهی نکات بودجه‌ای و مدیریتی خاص خودش را دارد و من هم راهی برای شناسایی شرایط دانشگاه مربوطه ندارم و باید تلاشم را بکنم و منتظر بهترین نتیجه باشم. طرح قبلی دانشگاه فردوسی را با شرایطی که برای این دانشگاه مناسب می‌دیدم، ویرایش کردم و بردم. ظاهرا کمی دیر رسیدم و جلسه در حوزهٔ ریاست شروع شده بود. یک نسخه از کتاب «رازهای تبدیل کرم خاکی به اژدها» و طرح پیشنهادی را تحویل دادم و برگشتم.

   بالاخره قسمت ۱۶۰ مجموعه آموزشی «انگلیسی با داستان» را تکمیل کردم و برای ویراستار فرستادم. الان تقریبا نصف هر داستان انگلیسی شده است. یعنی اگر کسی که انگلیسی بلد نیست، این داستان را بخواند حالا می‌تواند چند جمله انگلیسی را بدون ترجمه بخواند که پیشرفت خوبی است. در ادامه احتمالا تا قسمت ۲۵۰ کل داستان انگلیسی می‌شود و طبق برنامه‌ریزی من ۵۰ قسمت آخر کاملا انگلیسی خواهد بود.

   یکی از آشنایان تماس گرفت که استخاره می‌خواهد بگیرد و از من خواست به کسی که می‌شناسم بگویم. شخصا یک سالی شده که دیگر از استخاره گرفتن دست کشیده‌ام و رهایش کرده‌ام. شروع این تغییر هم برخورد با خاطره‌ای از شهید بهشتی بود که فهمیدم این بزرگوار استخاره را بدعت می‌دانسته و سراغش نمی‌رفته است. من هم به این شهید اقتدا کردم و حس کردم منطقی است که چنین برداشتی داشته باشیم. هیچ روایتی تا کنون از پیامبر (ص) و امامان (ع) و یاران نزدیک آنان نداریم که استخاره گرفته باشند. پس این قضیه از کجا شروع شده است؟ والله العالم.

   در پادکست کارنکن با موضوع جالبی مواجه شدم. یک متخصص فرانت‌اند آمده بود و مسیر یادگیری و شغلی این تخصص را توضیح می‌داد. جالب این بود که گفت در خارج این تخصص بسیار متقاضی دارد و اگر در GitHub نمونه کارهای خود را بگذارید، احتمال کار گرفتن شما بیشتر می‌شود. ضمن این که نباید بگویید ایرانی هستیم تا فرار نکنند و تحریم‌ها را بهانه نیاورند.

   نکتهٔ بامزهٔ دیگر در کتاب «Think Again» اثر آدام گرانت بود که گفته بود همه‌جا می‌شنویم که قورباغه در ظرفی که در حال گرم شدن است، می‌پزد و فرار نمی‌کند، ولی اگر در ظرف آب جوش بیفتد، می‌پرد بیرون. ولی این درست نیست و قورباغه در ظرف آب جوش دچار شوک آنی می‌شود و می‌میرد. ولی با داغ شدن آب متوجه می‌شود و قبل از آسیب دیدن فرار می‌کند. برایم جالب است یک عمر این چرندیات را به خورد ملت داده‌اند و ما هم بدون تحقیق قبول کرده‌ایم. البته قورباغه نداشتن برای آزمایش علمی هم بی‌تأثیر نبوده است.

   چهارشنبه صبح زود به باغچه رفتم. صبحانه هم برداشتم و همان‌جا خوردم. از ۶ صبح تا ۱۱ آنجا بودم. باز هم مرغ زرنگ تخم‌مرغ را شکسته بود. بررسی کردم و در کمال تعجب متوجه شدم با این که مانع گذاشته‌ام، باز هم راهی پیدا کرده که چوب محافظ را کنار بزند و به تخم‌مرغ برسد. باز هم مانع را تقویت کردم تا ببینم بالاخره می‌توانم جلوی این ضرر روزانه را بگیرم یا خیر.

خبر بد برای من که خبر خوبی برای سگ بود، مردن یکی از مرغ‌های قرمز بود. این مرغ‌ها را بالغ خریده بودم و عملا یک سال تخم گذاشته بود و حالا مرده بود. قبلا مرغ‌هایی داشتم که سه سال تخم گذاشتند. ولی نمی‌دانم این حالت سکته ناگهانی چرا برای مرغ‌ها پیش می‌آید. قبلا هم این اتفاق هم برای مرغ‌ها و هم خروس‌ها افتاده بود. گرگی همان‌جا مرغ را تا ته خورد و فقط کمی پر باقی گذاشت. حتی پاهای مرغ که فکر می‌کردم زیاد دوست ندارد را تا ته خورد. شکموی پرخور لعنتی.

   با گرم شدن هوا رمقی برایم نماند. بعد که فکر کردم یادم آمد آب چندانی در حین کار زیر آفتاب ننوشیده بودم و خوب شد که گرمازده نشدم. ولی تا شب اثر تشنگی و خستگی را همراهم داشتم.

   شب هم بعد از باشگاه ووشو با خانواده رفتیم بازار عرب‌ها. در مشهد این بازار به فلافل‌های پرکن بخور و بازار ماهی‌ها معروف است. ما هم در این بازار گشتیم و زیتون و خرما و یک اردک ماهی بزرگ خریدیم. بنا به عادت ندادم پاک کنند و ماهی دراز تقریبا ۷۰ سانتی‌متری که در پلاستیک جا نمی‌شد، به صورت خمیده در یک پلاستیک بزرگ جا داده شد تا بتوانیم با خودمان ببریم.

   تجربهٔ فلافل خوردن هم جالب بود. یک فروشنده با برخوردی گرم و دادن قرص‌های داغ فلافل رایگان مشتری جذب می‌کرد. مغازهٔ کوچکی داشت ولی کارش بسیار خوب بود. به نظر می‌رسید از مغازه‌های اطراف که بزرگ‌تر و شیک‌تر بودند، بیشتر مشتری جذب می‌کرد. تازه آخرش هم متوجه شدم ۲۰ درصد قیمت ساندویچ‌های فلافل را بیشتر از همسایه‌ها بالا برده است. روش جذابی برای بازاریابی میدانی داشت. مهارتی که در خیلی از نسل دانشگاهی نیست و این افراد بیشتر به این فکر هستند که چون تخصص بالایی دارند و یا محصولی عالی تولید کرده‌اند، مشتری‌ها باید صف بکشند و بدون تلاشی برای جذب آن‌ها خرید کنند. اشتباهی که معمولا به شکست‌های بزرگی منجر می‌شود.

   نکتهٔ جالب دیگری که در پادکست منسان یاد گرفتم، بحث ارزیابی عملکرد کارکنان بود. فکرش را نمی‌کردم که ارزیابی عملکرد اینقدر پیچیدگی داشته باشد. مثلا شاخص‌های کلیدی عملکرد (KPI) معمولا به سختی قابل تعریف هستند و بدتر این که به سختی قابل اندازه‌گیری هستند. معمولا بسیاری از کارکنان از روش اندازه‌گیری آن‌ها ناراضی خواهند شد و به درستی نمی‌توان آن‌ها را به سیستم‌های حقوق و دستمزد یا ارائه پاداش کارکنان متصل کرد. نکات بسیاری در این زمینه وجود دارند که مدیران منابع انسانی باید دقت کنند تا ارزیابی عملکرد به شکلی منطقی و حرفه‌ای انجام شود.

   به نظر می‌رسد ایدهٔ قبلی من که وبلاگ‌ها را شب‌ها بنویسم و منتشر کنم، کاملا شکست خورده است. اگر نخورده بود، این پست اول صبح و با حجمی بیش از ۱۸۰۰ واژه‌ای منتشر نمی‌شد.