ظاهرا این روزها فکرم خیلی درگیر است. رفتم سوار ماشین شوم و در خانه را که بستم متوجه شدم نه سویچ ماشین را برداشته‌ام و نه کلید درب خانه را. امان از گرفتاری ذهن. تازه خوب است که خودم را عادت داده‌ام برای بیرون رفتن از خانه طبق دستورالعمل اول کلیدها را بردارم و بعد بقیه چیزها را. اشتباهی که در حین تکرار یک برنامهٔ ثابت رخ بدهد، به نظر من مسئله ساده‌ای نیست و نباید ساده از کنارش گذشت. یک بار هم در ویلا ریموت ماشین را در صندوق عقب جا گذاشتم و در صندوق را بستم. کلی علاف شدم تا قفل‌ساز دوم بتواند درش را باز کند. اولی نمی‌توانست و می‌گفت فردا بیا صندلی عقب ماشین را باید باز کنیم.

   یکی از دختردایی‌ها از فنلاند برگشته بود و مهمان آرژانتینی برادرجان را هم برداشتیم رفتیم خانهٔ مادرجان. شرایط جالبی بود. مهمان خارجی به راحتی ارتباط برقرار کرد و کمی هم اوکوله‌له زد و خواند. در مجموع خوش گذشت و باز هم از این که توانستم با او خوب انگلیسی صحبت کنم خوشحال بودم. نمی‌دانم چرا در مورد زبان انگلیسی اینقدر اعتماد به نفسم پایین است و همه‌اش انتظار یک خراب‌کاری را می‌کشم. از بچگی هم خیلی خجالتی بودم و انگار هنوز هم بقایایی از آن در من باقی مانده است.

   یکی از خبرهای جالب این هفته آزمون هوش گارنت بود که نتایج جالبی برایم داشت. هوش ریاضی-منطقی من در صدر قرار داشت. کلاس استعدادیابی هم تمام شد و جالب این که این موسسه در مشهد نمایندگی ندارد. با آموزش و پرورش هم قراردادی دارند که استعدادیابی انجام دهند. بدم نمی‌آید پیگیری کنم و نمایندگی این موسسه را بگیرم. حداقلش این است که مجوزها را قبلا گرفته‌اند و کلی از راه قبلا پیموده شده است.