از آب دادن آخرین بار باغ، حسابی فعالیت جسمی زیاد ولی کم‌ارزش را تجربه کردم. یعنی یکسره در حال دوندگی بودم ولی به ورزش کردن نرسیدم و به همین دلیل هم اذیت شدم و هم کاهش عملکرد داشتم. ولی به هر شکلی بود رکورد ۴ ساعت فعالیت مفید کاری را که مدت‌ها بود تکرار نشده بود، زدم. به کار بردن تکنیک پومودورو هم خیلی مفید بود و تقریبا به عادت کاری برایم تبدیل شده. حتی پسرجان را که سر کار آوردم، ابتدا همین  تکنیک را برایش پیاده کردم. کمی زورش می‌آید منضبط کار کند که امیدوارم زودتر درست شود.

   از معضلات بچه مدرسه‌ای داشتن، تغییر مقطع و تلاش برای ثبت‌نام در مدرسهٔ جدید است. مدارس نزدیک خانه هم پسرجان را که باید به مقطع متوسطه اول یا همان هفتم برود، هنوز ثبت‌نام نکردند. بهانهٔ شلوغی و زیاد بودن متقاضی و سرگردانند والدین. امروز فکری به ذهنم زد و با مدرک قهرمانی استانی ووشو، پسرجان را برداشتم بردم مدرسه. چراغ سبزی نشان دادند که تا ظهر با شما تماس می‌گیریم. البته هنوز که ساعت نزدیک یک ظهر باشد نگرفته‌اند. ولی دیدم که در لیستی جداگانه اسمش را یادداشت کردند. این هم اثر رزومه که برایش کلی توضیح دادم. امیدوارم درک کند.

   از مشکلات دیگر بچه داشتن، کلاس‌های تابستانی است. دیروز رسما شهر را با ماشین چرخیدم. اول دخترجان را رساندم باشگاه و برگشتم خانه. بعد پسرجان را بردم باشگاه و دخترجان و همسرجان را برداشتم. اولی را رساندم به کلاس «فن بیان» و دومی را به نوبت دکتر. اگر مشهدی باشید فاصله سه‌راه ادبیات و الهیه را درک خواهید کرد. تازه بعد از این‌ها برگشتیم پسرجان را از باشگاه برداشتیم و آمدیم خانه. خیر سرم می‌خواستم ورزش کنم که با پادرد زیاد منصرف شدم. کلا این چند روزه خیلی کم آوردم. انگار بیش از حد توان به خودم فشار آورده بودم. 

    امروز رفتم دانشگاه به دنبال پیگیری بارگذاری «دورهٔ توانمندسازی مقدماتی» در سامانه مشکات دانشگاه آزاد. باز هم طبق معمول مشخص شد که سامانه هنوز در حال تکمیل است و نامه‌ای که دکتر به همکارش زده کاملا گویا نیست و باز هم در امور اداری سرگردانیم. به قول یکی از بزرگان از نشانه‌های پیشرفت یک ملت، سیستم بوروکراسی چابک آن‌ها است. نه مثل ما که بوروکراسی مثل فحش ناموسی می‌ماند. آخرش هم به من پیام دادند که دسترسی به شما نمی‌توانیم بدهیم و محتوا را ارسال کنید خودمان بارگذاری می‌کنیم. امیدوارم خیلی کشش ندهند.

   کتاب «ملت عشق» را به پایان بردم. البته پادکست صوتی آن را گوش داده بودم و نظراتم را در Goodreads نوشتم. با این حساب ششمین کتاب از چالش ۵۲ کتاب این سایت را تمام کردم و ببینم بالاخره برای اولین بار می‌توانم این چالش را با موفقیت تکمیل کنم یا خیر. هنوز هم دارم کتاب «باشگاه ۵ صبحی‌ها» را در بازه‌های ۵ دقیقه‌ای پومودورو می‌خوانم و به یک چهارم آخر کتاب رسیده‌ام. تجربه‌ٔ جالبی بود. قبلا فکر می‌کردم اگر یک کتاب را با سرعت بسیار پایین بخوانم، همه‌اش یادم می‌رود.

   چند روز است که به یک تکنیک ساده ولی کاربردی در ثبت کارهای روزانه رسیده‌ام. با این که بارها روش ثبت روزانهٔ فعالیت‌ها را امتحان کرده‌ام، ولی این ایدهٔ جدید برایم جالب از آب درآمده است. کمی که بهینه‌تر شود، شاید به یک دورهٔ آموزشی تبدیلش کردم. امروز که در دانشگاه آزاد بودم خانم دکتر گفت دورهٔ مدیریت زمان گذاشته‌ایم ولی کسی شرکت نمی‌کند. امان از اولویت‌های ذهنی دانشجویان که با منطق چندان سازگار نیست. یادم افتاد در دانشگاه صنعتی بیرجند که سخنرانی داشتم، در پایان جوایزی می‌خواستم بدهم و متوجه شدم دانشجویان گرفتن شارژ اعتباری سیم‌کارت را بیشتر از دوره رایگان دوست دارند. واقعا که.

   اخیرا دارم به این ایده می‌رسم که باید برای تلویزیون خانه هم کاری بکنم. یک کابل بلند و یک هدست علاج کار است تا بیشتر ساعت‌ها که یک نفر بیشتر تماشا نمی‌کند، لااقل بقیهٔ خانه در هیاهو فرو نرود. الان پسرجان و دخترجان هر دو هدست دارند و به جز وقتی که از هیجان‌های بازی آنلاین سروصدا می‌کنند، خانه در سکوتی مطلوب است. مانده همین تلویزیون مزاحم. باز خدا را شکر که ماهواره نداریم.

   البته همهٔ این کارها هم انجام شود، باز هم سروصداهایی هست. داکت ساختمان در اتاق من باز می‌شود و برای تبادل مناسب هوا بازش می‌گذارم. در نتیجه هر کسی که پنجرهٔ داکتش باز باشد و سروصدایی کند، من هم به راحتی می‌شنوم. مثلا خانمی مسن که تلفن صحبت می‌کند، زن و شوهری که دعوا می‌کنند و جلسات بازاریابی شبکه‌ای یکی از همسایه‌ها را می‌شنوم. اگر مزاحم باشند من هم هدستم را می‌زنم و آهنگی را گوش می‌کنم که ترکیبی از آثار Scott Buckley است. واقعا جذاب است و پیشنهاد می‌کنم برای مطالعه امتحانش کنید. نسخهٔ من تقریبا ۵۴ دقیقه است و از یوتیوب گیرش آوردم. اینجا برایتان می‌گذارم: