دو هفته و اندی خاطره

   غذایی که امروز برای مرغ‌ها درست کردم خیلی غنی بود. مواد جمع شده ته سطل‌های آب‌گوشت‌کله را با استخوان‌هایی که بسیار پخته بودند و له کردم، همراه با مقادیر زیادی دان مخلوط کردم و برای مرغ‌ها ریختم. با ولع می‌خوردند.

   متوجه شدم باد شدید دارد رزهایی که دم در کاشته‌ام را اذیت می‌کند. پس برای همهٔ رزها قیم‌های چوبی گذاشتم. اصولا کار در محیط‌های باغی همین‌طوری است. یکسره چیزهایی را طبیعت دستکاری می‌کند و باید درست شود. متوجه شدم روی استخر مقادیر زیادی آکاسیف دا‌نه‌دانه پاشیده شده که منظره‌ای زشت بود. بعد از لحظاتی متوجه شدم این‌ها شکوفه‌های درختان هستند و حالا این منظره یک نمای رویایی بود. عجب از برداشت اول و دوم که این همه تفاوت ایجاد کرد.

   در برگشت به خانه باز هم «سووشون» سیمین دانشور را گوش می‌دادم. مقداری که جلو رفت دیدم اصلا نمی‌فهمم چه می‌گوید و خاموش کردم. فشار آوردن به کله هم حدی دارد. حتی داستان را هم دیگر نمی‌توان زیاد گوش داد. قبلا ظرفیت ذهنی بالاتری داشتم و بیشتر می‌توانستم مقاومت کنم. ولی حالا دیگر باید پا را به اندازهٔ گلیم‌ام دراز کنم.

   به یک گلخانه سر زدم. جالب است که امسال هر چه گشتم، گل میمون زرد پیدا نکردم. همه‌شان رنگ‌های قرمز و صورتی و ارغوانی دارند. گلخانه‌دار حرف جالبی زد. گفت بذر بگیرید خودتان بکارید. در دل گفتم ایدهٔ خوبی است. برای سال آینده خودم گل تولید کنم و منت اینان نکشم. هزینهٔ اضافی هم نکنم.

   شب سوم قدر بود و رفتیم دخترجان را از کلاس خصوصی ووشو بیاوریم. منزل استاد نزدیک حرم است. هر چه چرخیدیم تا جای پارکی پیدا کنیم و به زیارتی مختصر برویم، یافت نشد. سلامی دادیم و برگشتیم خانه.

دوشنبه ۴ فروردین ۱۴۰۴

   در این ماه رمضان تنها رسمی که در کمال تعجب به آن نپرداختم، دور کردن قرآن مجید بود. امسال به خودم گفتم از دور باطل زدن در آیاتی که به آن‌ها عمل نمی‌کنم نفعی نخواهم برد. سعی کردم تمرکز کنم بر اعمال و رفتار تا سیر جدیدی در زندگی‌ام آغاز کنم.

   اخیرا که مرتب در دستگاه تخم‌مرغ گذاشته‌ام، هر یکی دو روز، تولد داریم. ولی اولین تخم‌مرغ لاری که به مرحلهٔ تولد رسیده گویا خراب شده و جوجه‌ای متولد نخواهد شد. شاید به خاطر این باشد که اولین تخم‌ها زمانی گذاشته شدند که مرغ‌های لاری به تازگی با خروس جوان جدید جفت شده بودند. باید منتظر ماند و دید.

   باران گرفته و هوا ابری است. صبح وقت گذاشتم با چند کارتن موزی، برای کبوترهای جدید، قفس درست کردم. زیاد خوب نشد ولی از نسخه‌های قبلی بهتر شد. کف و دیواره‌ها را فوم گذاشتم تا بشود توی آن خاک ریخت. یک زیرگلدانی را خاک کردم و برای تخم‌گذاری گذاشتم. آخرین ابتکارم هم استفاده از یک بطری نوشابه برعکس برای پر نگه‌داشتن ظرف آب بود. کبوترها به آب ارادت دارند و اگر ظرف محکم نباشد، آن را به راحتی چپه می‌کنند. اصولا باید چیزی در حد تشت آب داشته باشند تا پروبال بشویند. ولی فعلا که نداریم.

   بعد از تهدیدات ترامپ، چیزی که این روزها نگران‌کننده است، رفتارهای تند گروه‌های افراطی است و بدتر از آن عدم برخورد با آنها. انگار دیوار آهنینی به آن‌ها مصونیت می‌دهد و پلیس و نیروهای امنیتی جرئت برخورد با آن‌ها را ندارند. معتقدم از زمانی که در دولت احمدی‌نژاد ۸۰۰ میلیارد دلار گم شد، بنیاد قدرت این گروه‌ها پایه‌گذاری شد. قبل از آن هم بودند ولی به چنین ثروت عظیمی دسترسی نداشتند. نشت اطلاعاتی آن دوره که پرونده‌های بسیاری را از دایرهٔ امن وزارت اطلاعات خارج کرد، هم می‌تواند یکی از دلایل این عدم برخوردها باشد. غیر از این فعلا ذهنم جواب نمی‌دهد.

   با همسرجان رفتیم خرید شیرآلات برای باغ. با این که برند ارزانی انتخاب کردیم، چند قطعه شیر و یک علمی دوش شد ۶ میلیون و ۳۰۰. سری هم به بازار آب‌گرم‌کن دیواری زدیم که با قیمت‌های تقریبا ۹ و ۱۰ میلیونی مواجه شدیم. جالب این که بعضی معتقد بودند نسخه جرقه‌ای بهتر است و برخی می‌گفتند نسخه شمعک دائم بهتر است. بنا به تجربه نسخه جرقه‌ای و شمعک‌ دائم هر دو خوبند. جرقه‌ای را در روستا آزمایش کرده بودیم و با حداقل فشار آب روشن می‌شود و گرمای مناسبی تولید می‌کند. شمعک دائم برق لازم ندارد ولی سالانه ۳۷ متر مکعب با همان شمعک می‌سوزاند. حالا باید انتخاب کنیم.

   شب افطاری دعوت بودیم. ولی هر چه فکر کردم دیدم باید سری به باغ بزنم. با خانواده آماده شدیم و شاهین را برداشتیم و راه افتادیم. ولی در باغ کار خیلی بیشتر از تخمین من طول کشید. باران شدید وارد قفس‌ها شده بود و کبوترهای تزئینی که تخم گذاشته بودند به مشکل خورده بودند. چون آب زیر تخم‌ها را گرفته بود. یک ایرانیت ۴ متری بردم روی قفس‌شان گذاشتم و یک تکه پلاستیک زیر تخم‌ها گذاشتیم تا دیگر از زیر خیس نباشند. حیوانکی با همین وضعیت روی تخم‌ها به زور خوابیده بود. امیدوارم مشکل حل شده باشد.

   بدترین اتفاق هم این بود که سقف داشت آب می‌داد. از همان نقطه‌ای که چندین بار چکه می‌کرد، باز هم قطرات آب سرازیر بودند. لعنت به این سمبل‌کاری اوستا بنای دهاتی که کار را ضعیف انجام می‌دهند و هم مال آدم را تلف می‌کنند و هم اعصاب آدم را خراب. فکر کنم بعد از این بارش‌ها باید همان لایه ایزوگام مایع را هم بزنم تا دیگر خیالم راحت باشد.

   ماجرای بارش شدید در باغ اینقدر وقت گرفت که حداقل نیم ساعت دیر به افطار رسیدیم. خوش گذشت و بالاخره فسقلی‌های فامیل با من آشتی کردند و دست دادند و بغل من آمدند و تازه بوس هم دادند. اتفاقی که مدت‌ها بود نیفتاده بود و دیگر با نشدن آن کنار آمده بودم.

سه‌شنبه ۵ فروردین ۱۴۰۴

   متوجه شدم دیگر تا کچلی چیزی نمانده است. موهای بالای سر بسیار بسیار کم‌پشت شده‌اند و به راحتی پوست سر را می‌توان دید. خب چه باید کرد؟ بروم مو بکارم؟ نمی‌دانم شاید هم آخرش رفتم. فعلا ایمپلنت دندان نیش واجب‌تر است.

   امروز باران حسابی بارید و بارید و بارید. خانه باغ‌وحش شده و بنا به ابتکاری که در محدودیت‌ها آشکار می‌شود، کبوترها را به کارتن‌های موز منتقل کردم. نتیجه فعلا رضایت‌بخش است ولی بیشتر از یک راه‌حلی موقت نیست.

   رفتم سراغ خرید تانکر و بعد چانه زدن‌ها بالاخره یک تانکر ۵۰۰۰ لیتری با ورق ضخیم خوب به قیمت ۱۴ میلیون را انتخاب کردم. ۷ میلیون بیعانه دادم تا هوا که بهتر شد، ببریم به باغ.

   سری زدم به دولت‌آباد. حیوانات خوب بودند و تنها مشکل همان خوردن تخم‌‌مرغ‌ها است که روی اعصاب است. تا کارم تمام شد، دوباره باران گرفت و شکرکنان جمع کردم و برگشتم.

   به یک گلخانه هم سر زدم و چهار رز سفید و دو چسبک خریدم تا حصارهای اطراف حیاط را بپوشانند. فروشنده نمی‌دانست چقدر در سال رشد می‌کنند.

  آخرین اقدام هم آوردن یک قفس چهار طبقه از خانهٔ برادرخانم بود. قفس سنگینی که برای جوجه‌کشی از کبوترها مناسب است و با همکاری برادرخانم رفت توی حیاط. دوست داشتم حسابی تمیز و رنگ‌کاری کنم و بعد افتتاح. ولی شرایط باغ‌وحش‌گونه‌ای که در خانه حاکم شده بود، اجازه نمی‌داد.

   در مسیر برگشت، در پادکست «کار نکن» مصاحبه با مصطفی قیاسی را گوش می‌دادم که جذاب بود. این که از کودکی کار می‌کرده و بدون پدر بزرگ شده را نمی‌دانستم. اغلب فکر می‌کردم کسانی که یتیم بزرگ شوند، هر چه بشوند، کمدین نمی‌شوند. ولی او شده بود و فرض من باطل شد.

   از یک آکواریومی چند حلزون و دو لجن‌خوار و یک کاهوی آبی خریدم. گیاه بامزه‌ای که روی آب شناور است و برای لابسترهای خراب‌کاری که هر چه گیاه است، می‌کنند و دورمی‌اندازند، گزینهٔ مناسبی است. هنوز چند دقیقه از ریختن آن‌ها به آکواریوم نگذشته بود که دیدم لابستر گربه‌ماهی فانتزی را با انبرهایش گرفته و دارد می‌کشد. نجات‌اش دادم ولی حیوانکی ریپ می‌زند و مشخص نیست زنده بماند. بعد لابستر رفت سراغ حلزون‌ها که آکواریومی نادان به من گفته بود، نمی‌رود. آن‌ها را هم فرستادم کنار لاک‌پشت تا ببینم بعد چه خواهد شد.

   پسرجان یک دورهٔ تخصصی فوتوشاپ انتخاب کرده بود که یاد بگیرد. سه میلیونی هم باید هزینه می‌کردیم. هر چه قبلا گفته بودم بابا این آموزش‌ها به رایگان در اینترنت هست به خرج مبارک‌اش نرفت. گفتم باشد ولی قسطی باید پس بدهی چون از گزینه‌های رایگان استفاده نمی‌کنی.

چهارشنبه ۶ فروردین ۱۴۰۴

   باز هم بعد از سحری و نماز صبح خواب ماندم. با این که برای ۶ صبح کوک کردم و بیدار شدم ولی امان از «یکم دیگه بخوابم».

   صبح دیدم یکی از جوجه‌های کوچک مرده است. علت هم روشن بود. به خاطر سرمای این روزها طفلکی‌ها گله‌ای دور هم جمع می‌شوند و این وسط کوچولوها تلف می‌شوند. برای حل مشکل لامپ حرفه‌ای مادر را روی سرشان روشن کردم. مصرف بالایی دارد چون ۱۵۰ وات است. ولی مشکل را حل کرد و جوجه‌ها آرام گرفتند.

   خبر خوب دیگر تخم‌گذاشتن حلزون‌هایی بود که دیروز خریدم. در آکواریوم لاک‌پشت تخم گذاشته‌اند و حالا باید چند روزی منتظر باشم تا یک جریان بچه حلزون فسقلی راه به سمت آب در پیش بگیرند و زندگی را شروع کنند.

   امروز پرکار بودم. ابتدا وانت را برداشتم و رفتم به خانهٔ مامان. درخت شاه‌توت را هرس کرده بودند و مقدار زیادی کنده و چوب بار وانت شد. یک قابلمه بزرگ و دوشعله هم برای نذری برداشتم که برسانم به منزل برادرجان.

   در مسیر باغ در یک نهال‌فروشی درخت جدیدی دیدم به نام فوتونیا. همیشه سبز و با برگ‌های سبز و قرمز. از اندازهٔ گلدانی کوچک تا درختی به ارتفاع ۳-۴ متری داشت. خیلی خوشم آمد ولی ماشین پر بود و گفتم بیشتر تحقیق کنم.

   رفتم به باغ و کارم که تمام شد باریدن برف آغاز شد. سقف خانه باز هم چکه می‌کرد. این بار از یک نقطهٔ جدیدتر هم قطرات به زمین می‌افتادند. پس این که گفتند عایق استخری فلان است و بهمان الکی بود؟

   یکی دو روز است که با تمام شدن خوراک ترکیبی بلغور جو و ذرت، به مرغ‌ها فقط گندم‌ریزه و برگ کاهو داده‌ام و حالا دوباره تخم‌گذاری‌ها شروع شده است. گرچه ست‌های زینتی که این همه برای‌شان هزینه کردم، همچنان می‌خورند و می‌خوابند و خبری از تخم نیست.

   در مسیر رفت و برگشت در پادکست «کارنکن» مصاحبه با کمدین جذاب، امیرحسین قیاسی را گوش می‌دادم و برای من نکات جالب بسیاری داشت. به خصوص آن‌جا که گفت بسیاری از کارهای پردرآمد را از نظر اخلاقی یا حرفه‌ای رد کردم. یا آن‌جا که توضیح داد همواره باید برای آینده، نیازها را شناسایی و از الان برای تأمین آن فعالیت کنیم.

   با وانت به منزل برادرجان رفتم و یک سینک دست دو و مقداری گل و گلدان هم گرفتم. برگشتم به خانه و خوابیدم و بعد هم رفتیم افطاری و خوش گذشت. به ویژه قسمت بازی اسم‌فامیل که به صورت حرفه‌ای بازی کردیم و به جای متوقف کردن با یک دور نوشتن، چیزی حدود ۲۰ دقیقه فکر می‌کردیم تا امتیاز بیشتری کسب کنیم. در نهایت تیم ما با یک امتیاز از حریف عقب ماند.

پنج‌شنبه ۷ فروردین ۱۴۰۴

   صبح بعد از نماز نخوابیدم. متوجه شدم در دستگاه جوجه‌کشی یک جوجه که دیروز متولد شده بود، کاملا خشک شده ولی چشم‌هایش بسته هستند و نمی‌تواند باز کند. این دیگر چه وضعی است؟ تا به حال ندیده بودم. در گروه تلگرامی که دام‌پزشک هم حضور دارد نوشتم و جواب شستشوی چشم با آب ولرم بود. مگر این که عوارض بیماری باشد که نداشت و اتفاقا خود حیوان بعد چند ساعت چشم‌هایش را باز کرد.

   صبح وانت را برداشتم و رفتم از برادرخانم آخرین خرید کبوترهایم را گرفتم. یک جفت کبک هم داد که نگه‌دارم تا از روستا برگردد. حیوانات جالبی هستند. صدایی سوت مانند که ملایم و شنیدنی است دارند. آرام و سر‌به‌زیرند. این البته تا جایی است که از قفس بیرون نیامده باشند که به راحتی فرار می‌کنند و گرفتن‌شان مشکل است. هم تند می‌دوند و هم می‌پرند. از طرفی اگر دعوایشان شود حسابی هم را زخمی می‌کنند.

   رفتم به باغ و اوضاع تخم‌مرغ بهترک بود. فقط زینتی‌ها اعتصاب تخم کرده‌اند که دیگر دارد نگران‌کننده می‌شود. بدترین اتفاق هم برفی بود که روی بام باریده بود و هم از دریچه کولر تازه باز شده به داخل یک آبشار آب راه افتاده بود و هم سقف تازه گچ شده از چندین نقطه چکه می‌کرد. انگار نه انگار که عایق نانو زده‌ایم. خب این هم کشک از آب درآمد. تصمیم بعدی این است که بعد از خشک شدن سقف، از ایزوگام مایع استفاده کنم. همسرجان که گفت ریسک نکن و لایه ایزوگام حسابی بزن. ولی خب خرج سنگینی دارد.

   در باغ متوجه شدم یکی از گلدان‌های یاس که کاشته بودم، گرفته و جوانه زده است. با ذوق آوردم خانه که در حیاط بکارم و پرچین درست کنم. در برگشت هم ۱۰ برگه پوشش فنس پلاستیکی خریدم تا روی فنس‌های حیاط نصب کنم. با پسرجان نصب کردیم و به نسبت بار اول خوب درآوردیم. ۴ عدد هم کم آمد که باید بخرم. حالا گل‌های داخل باکس سایه بهتری دارند و داغی فنس در تابستان اذیت‌شان نخواهد کرد.

   افطار مهمان بودیم که در اثر یک ناهماهنگی کوچک نزدیک بود جا بمانیم. دختردایی عزیز در تلگرام آدرس فرستاده بود و پیامک را به اشتباه ارسال نزده بود. من هم از صبح تا عصر که درگیر بودم و بعد گرفتم خوابیدم و به خیال خانهٔ دایی‌جان راه‌افتادیم رفتیم. زنگ زدیم باز نکردند. آنجا فهمیدیم که ای بابا باید برویم دانشگاه فردوسی در مرکز خدمات رفاهی که تا رفتیم همه افطار کرده بودند. ضرری که کردیم هم چای بود که یکی بیشتر نرسید و یارو آمد فلاسک را برد. مجبور شدم نوشابه بخورم که از آن فراری هستم.

   از فسقلی‌های فامیل هم خواهرزاده نیامد ولی برادرزاده آمد و مهمان شد و نشست و خورد و خندید و کیف کرد. موقع رفتن هم آمد که دختر ما بشود و برویم خانه که آخر با یک یا علی مددی توانستیم بچه مردم را پس بدهیم. این کوچولوها شوخی سرشان نمی‌شود ها.

   در برگشت به خانه هم برای پسرجان تی‌شرت و کت‌وشلوار خریدیم. خودم هم یک تی‌شرت برداشتم. برای دخترجان هم کفش گرفتیم و آمدیم خانه.

   شب خانواده نشستند سریال پایتخت نگاه کنند که من جمع کردم آمدم پای سیستم. مدتی است حوصله این مدل سریال‌های عامه‌پسند را ندارم. شاید نگرانی من از مشکلات کسب‌وکاری و درآمدزایی اندک هم در این افسرده‌گونه رفتار کردن دخالت داشته باشد.

   بالاخره بعد از مدت‌ها یک خبر در دانشجویانه منتشر کردم. بعد از این باید این فرآیند را سرعت بدهم و کیفیت و کمیت را بالا ببرم. وضعیت بازدید سایت به شدت افت کرده که نشانهٔ بدی است برای اندیشمندان.

جمعه ۸ فروردین ۱۴۰۴

   با خانواده رفتیم به راه‌پیمایی روز قدس. پسرجان می‌پرسید که چرا باید برویم. نسل جدید به راحتی فرمان نمی‌پذیرند. مختصر گفتم حمایت ما از این مردم مظلوم تاثیراتی دارد. اسرائیل دارد با بولدوزر از روی همه‌شان رد می‌شود و نکنیم بدتر می‌کنند. رفتیم ولی جای پارک پیدا نکردیم. تاسف خوردیم که با مترو نیامدیم و دست‌خالی برگشتیم.

   در برگشت هم از کفش ملی یک کفش مهمانی و یک پیاده‌روی برای باغ خریدم. همسرجان هم یک کفش پیاده‌روی برداشت.

   آمدیم خانه و بعد از نماز و استراحت رفتم باغ. مرغ‌های بومی دارند بهتر تخم می‌گذارند و دارم شک می‌کنم که خوراک قبلی که ترکیب ذرت و جو بود احتمالا اشکالی داشته که خوب تخم‌گذاری نمی‌کردند.

   اوستای گچ‌کار هم سری به باغ زده بود. تماس گرفتم و گفت سقف خیلی مشکل دارد و سریع ایزوگام کنید که بیاییم کار را تمام کنیم. حالا باید بین ایزوگام مایع یا لایه‌های مرسوم یکی را انتخاب کنم. ایزوگام مایع را خریده‌ام ولی با این سقف مشکل‌دار احتمالا باید به طور جدی فکری بردارم.

   عصر تخم‌مرغ‌های دستگاه را نوربینی کردم و تعداد زیادی بدون نطفه بودند. تقریبا ۳۰ تخم این طوری بودند. ۹ تا هم از تخم‌های زینتی بودند که اخیرا خریده‌ام. به فروشنده پیام دادم. خبر بد این است که تا حالا از تخم‌های لاری هیچ یک جوجه نشده‌اند. مشکل را نمی‌دانم و دارم تحقیق می‌کنم. حتی از Grok در x.com پرسیدم. بیشتر احتمال می‌داد که آلودگی باکتریایی باشد. شاید هم خروس مشکلی دارد. نمی‌دانم.

شنبه ۹ فروردین

   روزهای آخر ماه مبارک رمضان است و حس‌وحال کار کردن فروکش کرده است. به باغ که می‌روم فقط در حد آب و دان دادن به حیوانات حوصله دارم. با این حال اوضاع خوب است و با صبوری می‌توان به آرامی بر مشکلات پیروز شد.

   قدم جدیدی که برداشتم و کمی خطرپذیری در آن بود، خرید یک‌جای یک مجموعه بلدرچین با قفس بود. دوستی که در خانه پرورش می‌داد، تصمیم گرفته بود بلدرچین‌ها را بفروشد و روی زنبور عسل کار کند. رفتم و دیدم و چند قفس صنعتی، حدود ۱۵۰ بلدرچین بالغ تخم‌گذار که بیشتر ماده بودند و پایه‌های آهنی که برای نصب قفس‌ها تنظیم شده بودند را یک‌جا خریدم.

   تا این‌ها را برسانم به باغ حدود ۱۳ تا تخم در راه گذاشته بودند. مجموعهٔ جالبی شد. در مسیر برگشت به باغ هم با یک ایزوگام‌کار صحبت کردم و بلافاصله آمد و تا حدود ساعت ۱۶ ایزوگام سقف را نصب کرد و تمام شد. بعد از فاجعهٔ آب دادن سقف با وجود اجرای عایق نانو دیگر جای ریسک نبود.

   شب هم افطاری دعوت خواهرجان بودیم. خوش گذشت و پسرجان هم کمی پیانو تمرین کرد که برای اولین بار، تجربه‌ای متفاوت و جذاب برایش بود. قیافه‌اش طوری برانگیخته شده بود که به روشنی مشخص بود لذت فراوانی از این تمرین ناشیانه می‌برد.

   یک جوجه‌کبوتر فسقلی یتیم در دستگاه به دنیا آمد. غذا دادن به این پرندهٔ کوچک ظریف کار سختی است. برایش از خواهرجان یک بسته شیرخشک گرفته بودم و با جستجو در اینترنت به سختی توانستم بدهم بخورد.

یک‌شنبه ۱۰ فروردین

   پسرجان را صبح زود بردم به پایانهٔ مسافربری و فرستادم به بیرجند. قرار بود با مادر و خواهرش سه‌تایی بروند ولی تمرینات سخت مسابقاتی خانهٔ ووشو، برنامه را تغییر داد. هشدار داده بودند که اگر کسی تمرین نیاید از لیست خط می‌خورد و دخترجان هم عشق‌اش کشیده بود که به جای سفر کردن، بماند و برای مسابقه آماده شود. در نتیجه مادرش هم پاسوز دختر ورزشکار شد و پسرجان تنها رفت.

   بعد از این ماموریت رفتم خیابان کاشانی مشهد تا ابزار بخرم. یک هیلتی هفت کیلویی، یک پیچ‌گوشتی برقی، یک انبردست بزرگ، یک مته درشت سوراخ‌کاری دیوار، یک شیر آب‌فشان برای حیاط، یک میخ‌کوب بادی و سوزن‌های سه سانتی خریدم که بیش از ۲۳ میلیون تومان آب خورد. حالا دیگر از نظر ابزار کسری ندارم و باید بیفتم به جان کارهای صنعتی مختلفی که روی زمین مانده است. از قفسه ساختن در خانه بگیر تا کندن کف و کاشی‌های دست‌شویی باغ و ساخت قفس و دیگر موارد.

   رفتم به باغ و تولید بلدرچین‌ها بیشتر از حد انتظارم بود. دو شانه و نصفی تخم جمع کردم. تقریبا ۷۵ عدد. حالا باید سریع به فکر فروش این‌ها باشم که حجم تولید ناگهان بالا رفته است.

   با گچ‌کار و شرکت دروپنجره دوجداره هم صحبت کرده‌ام که بیایند زودتر کار را تمام کنند. گچکار که قول پس‌فردا داد ولی شرکت روی ۱۵ فروردین به بعد قول داد.

   درب نو اتاق در ویلا به هر دلیلی چفت شده و باز نمی‌شود. زور زدن فایده نداشت و سعی کردم قفل را باز کنم که معلوم شد پیچ‌های قاب دستگیره از دو طرف می‌چرخند. پس یکی باید آن طرف پیچ را نگهدارد. همین نکتهٔ ساده نمی‌گذارد آدم یک کار را راحت انجام بدهد.

   از زمانی که در محیط باغی فعالیت می‌کنم یک درک جدید از دنیای پیرامون برای من ایجاد شده است. قوانین فیزیک بی‌تعارف هستند و به راحتی و خودکار عمل می‌کنند. آن‌ها به سادگی می‌توانند باعث گره‌افتادن در کارهایی شوند که ما آدم‌ها در مخالفت با قوانین طبیعت انجام می‌دهیم. ما همواره سعی داریم نظمی جدید بنا کنیم و این با قوانین عادی طبیعت معمولا ناسازگار است و دردسرهای بسیاری ایجاد می‌کند. برای مثال مرگ در طبیعت خیلی عادی اتفاق می‌افتد. جانوران به دلایل بسیار زیادی می‌میرند و با نسل‌های بعدی جایگزین می‌شوند. مدتی که در باغ همهٔ امور را در نظر بگیرید، اینقدر مرگ و میر می‌بینید که خسته بشوید و اعصاب شما نسبت به این پدیده سِر بشود.

دوشنبه ۱۱ فروردین ۱۴۰۴

   امروز عید فطر بود. صبح بعد از نماز نخوابیدم. صبحانه مفصلی خوردم و همسرجان و دخترجان را رساندم باشگاه برای تمرین. خودم هم رفتم به باغ. هیلتی و مینی‌فرز را هم برداشتم تا کنده‌کاری‌های سرویس دستشویی و حمام را انجام بدهم.

   خبر بد اول صبح هم مردن جوجه‌کبوتر فسقلی بود. نمی‌دانم کجا را خراب‌کاری کردم که این طفلک حیف شد. عصر که از باغ برگشتم هم متوجه شدم جوجهٔ لگهورن بلک که در تخم می‌جنبید، مرده است. تخم را از بالا شکسته بودم و دیده بودم که جنبش دارد. احتمالا اشتباه مرگ‌بار من همین بوده که رویه تخم را باز کرده و آن را با پلاستیک نپوشاندم. در نتیجه لایه رویی خشک شده و به جوجه چسبیده و نگذاشته متولد شود. دلم برای این طفلک هم سوخت.

   در باغ خیلی حال فعالیت نداشتم. شاید از خستگی روزهای قبل باشد. نهار هم نبرده بودم و هوا هم گرمای قابل‌تحملی داشت. در مسیر رفت، یک متخصص خبر کردم بیاید برای نصب دوربین. آمد و نظراتی داد و گفت فهرست موارد را تنظیم می‌کند و قیمت می‌گیرد تا برویم سراغ انتخاب.

   در اتاق را هم هر چه با این مهندس دستکاری کردیم، باز نشد. انگار زبانه داخل در گیر کرده و با کلید و دستگیره باز نمی‌شود. یا باید قفل‌ساز بیاورم یا مینی‌فرز را بردارم یک مستطیل از یک طرف دستگیره دربیاورم تا قفل داخل در کامل بیرون بیاید. یک فکر ابتکاری که امروز به ذهنم رسید و البته بعید است انجام بدهم.

   بلدرچین‌ها خیلی خوب تخم می‌گذارند. امروز هم دو شانه و نصفی پر کردند. صبح که رسیدم کل دان را خورده بودند و ظرف‌های آب هم خالی شده بودند و چندتایی آخر یا نصفه کمتر آب داشت. حیوانات پرخوری هستند. یکی هم آن وسط بقیه را می‌زند و خونین و مالین می‌کند. نفهمیدم کدام است که جدایش کنم.

   مرغ برهما هم دوباره تخم‌گذاری را آغاز کرده است. دیروز که دیدم تخم را شکسته و خورده‌اند، حالم گرفته شد. وضع این‌ها بهتر از مرغ و خروس ایام سمانی و لگهورن بلک است که هر چه تخم می‌گذارند، می‌شکنند و می‌خورند. دیگر دارم به فکر می‌افتم که خوراک از استاد بیات سفارش بدهم ببینم چطور پیش می‌رود.

   از دردسرهای امروز هم این که ابتدای ورود به باغ مشکوک شدم که یکی از قفس‌های بلدرچین‌ها هیچ تخمی ندارد. چند لحظه بعد امتحان کردم و مشخص شد لاری‌ها تخم‌های بلدرچین‌ها را می‌خورند. همین نکته نیم ساعتی وقت گرفت تا قفس پایینی را یک پله بالاتر ببرم و مشکل حل شود.

   در مسیر که می‌آمدم، یک قرقره چوبی مخصوص کابل خریدم. در ذهنم این بود که برای ساختن یک چرخ شلنگ از آن استفاده کنم. در باغ که پیاده‌اش کردم، متوجه نکته‌ای شدم که قضیه را پیچیده کرد. می‌خواستم شلنگ ۳ که به پمپ کف‌کش وصل می‌شود را با کمک این قرقرهٔ بزرگ به راحتی در باغ جابجا کنم و درخت‌ها را آب بدهم. ولی به سرعت متوجه شدم تکنیک اولیه که به سادگی شلنگ را دور آن بپیچم، جواب نمی‌دهد. چون وقتی قرقره حرکت می‌کند، همزمان دو طرف شلنگ جابجا می‌شود و در عمل سر شلنگ و ته آن به درستی با هم هماهنگ نمی‌شوند. ۵ دقیقه‌ای که فکر کردم، راه‌حل را یافتم. باید شلنگ را در نقطه وسط روی چرخ ثابت کنم و شلنگ را به صورت دولا دور قرقره بپیچم. این طوری وقتی قرقره نزدیک پمپ باشد، یک سر آزاد شلنگ به پمپ وصل می‌شود و با حرکت دادن قرقره، شلنگ باز می‌شود. این‌طوری شلنگ را پیچیدم و دیگر فرصت نشد آزمایش کنم ببینم درست کار می‌کند یا خیر.

   در برگشت به خانه کلی خرید کردم. بیشتر از ۶ کیلو سیر تازه، نصف جعبه گوجه‌فرنگی، چند کیلو خیار سالادی، دو هندوانه، یک سطل بزرگ هم پیاز درشت خریدم و چند کیلویی هم هویج گرفتم.

سه‌شنبه ۱۲ فروردین ۱۴۰۴

   در پادکست جافکری نکات جالبی در مورد هورمون‌ها یاد گرفتم که نمی‌دانستم. فکرش را هم نمی‌کردم که ترکیب باکتری‌های دستگاه گوارش برای یک آدم می‌تواند چقدر مهم و تأثیرگذار باشد. جالب‌ترین نکته در مورد نظم در خواب بود که باعث تنظیم درست هورمون‌های بدن می‌شود. باید این نکته را هم به دورهٔ «صبح سپید و رویای شبانه» اضافه کنم.

  دل‌خوش‌کننده‌ترین خبر هفته هم تماس از یکی از دانشگاه‌های کشور برای اجرای دورهٔ توانمندسازی مقدماتی دانشجویان بود. امیدوارم باز به موانع من‌درآوردی برخورد نکند.

   از صبح زود رفتم دنبال لوله‌کش و به باغ رفتیم. صبحانه را به تنهایی و نهار را با پیرمرد لوله‌کش در باغ خوردم. کار امروز طولانی بود و تا عصر طول کشید. در مسیر هم مقداری لوله و لوازم خریدیم. سخت‌ترین قسمت کار هم کندن بتن‌ها در مسیر لوله‌کشی با هیلتی بود که حسابی خسته‌ام کرد. اصلا مشخص نبود چرا این همه بتن را زیر خاک کرده‌اند. آن هم جایی که اصلا نیازی به آن نیست. گاهی کارگرها برای راحت کردن خودشان، اضافه بتن را دفن می‌کنند و به صاحب‌کار نمی‌گویند.

   در جاده که می‌رفتیم با یک روباه مرده روبرو شدیم. انگار ماشین به حیوان زده بود. برش داشتم تا اگر بشود تاکسی‌درمی‌ شود و یادگاری بماند. یکی از نگهبان‌های مجتمع گفت دم روباه را جدا می‌کنند و برای دکور نگه می‌دارند. می‌گفت بعضی‌ها از آینه ماشین آویزان می‌کنند و بسیار زیبا می‌شود. حالا عکس روباه را گم کرده‌ام و نمی‌دانم کجا رفته است.

   خبر بد هفته هم ابتدا فرار کردن یکی از زیباترین کبوترهای باغ بود. ۱۰ کیسه گچ جابجا کرده بودم و عضلاتم گرفته بود. این زیرک هم درست از جلوی پای من از قفس آمد بیرون و زد به چاک. بر خلاف تصور من بال‌هایش قیچی نشده بودند و به راحتی بعد از مقداری چرخیدن در باغ، فرار کرد. چون به تازگی در این قفس بوده هم چندان امیدی نیست که برگردد. دنبال‌اش تا کوچه رفتم و حتی با این سن رفتم بالای دیوار همسایه که نبودند. ولی خب کاری از پیش نبردم. با این حال دیگر یاد گرفته‌ام با این اتفاقات بسازم و چندان ناراحت نشدم.

   این چند روزه به حدی درگیر شده‌ام که حتی نرسیدم مطالب وبلاگ هفتهٔ قبل را پست کنم. البته همین که گام‌به‌گام دارم به هدف نزدیک می‌شوم، جای دل‌خوشی دارد.      

   مزخرف‌ترین چیزی که دیدم هم سقف اتاق قدیمی در باغ بود. باید مقداری سقف را برای تنظیم درست کانال کولر می‌کندم. در این حین متوجه شدم روی آجرهای سقف به جای سیمان، خاک ریخته‌اند و با اندکی سیمان و بعد هم ایزوگام، سروته قضیه را هم‌آورده‌اند. ماشاءالله به این وظیفه‌شناسی.

   به خانه که رسیدم، خسته و کوفته بودم و دیگر حال دیدن اتفاقات بد نداشتم. متوجه شدم جوجه‌هایی که داخل آکواریوم بزرگ بودند مرده‌اند. همسرجان دقت نکرده بود و بعد از غذا دادن، مسیر عبور هوا را بسته بود و خلاصه این حیوانکی‌ها از نبود اکسیژن مرده بودند. چندتایی هم هنوز زنده ولی بی‌حال بودند که در نهایت دو سه تا از کوچک‌ترها مردند و بقیه ماندند. این وسط جوجهٔ لگهورن بلک انگار نه انگار از اول سالم و سرحال بود. انگار این نژاد مقاومت بیشتری به کمبود اکسیژن دارد.

   حالا مسئلهٔ بعدی نحوهٔ گفتن این خبر به همسرجان بود. نمی‌خواستم ناراحت‌اش کنم. از طرفی دلخور هم بودم. در نهایت گذاشتم خودش ببیند و برایش توضیح دادم. عمدی نکرده بود و البته بی‌دقتی چرا. با این حال چه می‌شود کرد؟ کاری است که شده.

   تازه این وسط فهمیدم یک سوتی دیگر هم داده‌ام. گل‌هایی که در حیاط گذاشتم که بکارم را آب نداده بودم و آثار تشنگی در چندتا از رزهای سفید کاملا عیان بود.

   بعد از این همه خبر بد، دیدن کلی جوجه که در دستگاه به دنیا آمده بودند، حس خوبی داشت. کاچی به از هیچی. زندگی در جریان است و باید با جریان شنا کرد.

   شب هم با نماینده دانشگاهی که گفتم صحبتی در تلگرام داشتم. قرار شد در کمیته فلان و بهمان مطرح شود و خبر دهند. برای راحتی کار هزینه اندکی اعلام کردم تا شورای فرهنگی دانشگاه بهانه نیاورد.

چهارشنبه ۱۳ فروردین ۱۴۰۴

   پسرجان هنوز نیامده و ما دخترجان را برداشتیم و رفتیم سیزده به در. اول رفتیم به کوهسنگی تا بستنی ایتالیایی بخوریم. خوب بود و خوش گذشت.