چهارشنبه هر چه کردم کار آزمایشی پیشنهاد شده توسط کارفرما انجام نشد. دخترجان را که بردم باشگاه نشستم و مقداری جستجو کردم و چیزهای جدیدی پیدا کردم که مفید بودند. ولی فرصت نگارشی نبود. در نهایت به کارفرما پیغام دادم که کار نمی‌رسد و با روی خوش قبول کرد که فردا انجام شود.

   شب هم عروسی پسر یکی از همسایگان رفتیم و تا دیروقت آنجا بودیم. هنوز منتظر عروس‌کشان بودند و ما که آمدیم. بعدا فهمیدیم تا ۲:۳۰ نیمه‌شب آنجا بوده‌اند و ماشین یکی از اقوام خراب شده و به همین دلیل کار بسیار طول کشیده است. خوب شد که ما آمدیم.

   صبح با پسرجان رفتیم به ویلا. تا رسیدیم باران شروع شد و نیم ساعتی نشستیم تا بند آمد. عملا امکان سمپاشی درخت‌هایی که هنوز شته داشتند نشد و فقط رسیدیم تخم‌مرغ جمع کنیم و به ماکیان غذا بدهیم و برگردیم. البته در رفت و برگشت زیاد صحبت کردیم و گفتگوی پدر و پسری در مورد سوالات اجتماعی روز برایم جذاب بود.

   خبر جالب این که از شرکت دوم که در ساختمان آرمیتاژ مشهد دفتر دارند هم به کار آزمایشی دعوت شدم. خب ناچار شدم بگویم که از یک مورد دیگر هم پیشنهاد کار دارم و اجازه دهند تا تصمیم نهایی را بگیرم. نه به آن زمان که کار پیدا نمی‌شد و نه به حالا که از دو شرکت مختلف پیشنهاد کاری دارم.

   شرایط کاری دو شرکت مشابه است. ولی یکی بیشتر با دورکاری هماهنگ بود و دیگری انتظار بالایی برای حضور در محل داشت. یکی با سابقه‌تر و حرفه‌ای‌تر به نظر می‌رسید و دیگری نسبتا تازه‌کار ولی خوش‌فکر بودند. در یکی تولید محتوای فارسی مد نظر بود و دیگری تولید محتوای انگلیسی می‌خواستند. یکی روی آموزش مدیریت نیروی انسانی می‌خواهد کار کند و دیگری در حوزهٔ گیمینگ، رمز ارز و فیتنس فعالیت دارد. کمی انتخاب مشکل شده و باید بیشتر فکر کنم.

   پنج‌شنبه تکلیف اولیه که یکی از شرکت‌ها داده بود را انجام دادم. طول کشید و کلی منابع انگلیسی را زیر و رو کردم تا مطالب لازم را پیدا کنم. در حدود ۳۴۰۰ واژه نوشتم و چند عکس اضافه کردم. با مدیر شرکت هم جلسه آنلاین داشتم و مطالب را دید و پسندید. گفت یک ماه آزمایشی کار کنید. از شنبه بیایید و از این حرف‌ها. در مجموع حس کردم از مدیران قدیمی است و اطلاعاتی می‌توانم به او بدهم که با دانش هوش مصنوعی جدید نظراتش را به‌روزرسانی کند. مثلا معتقد بود با هوش مصنوعی نمی‌توان کار تحلیلی انجام داد و مقاله نمی‌شود نوشت. بعد از توضیحاتم علاقمند شد که حضوری هم در مورد هوش مصنوعی بیشتر صحبت کنیم.

   در انتهای صحبت گفتم من یک موقعیت کاری مشابه شما هم دارم که هنوز تصمیم نگرفتم. ظاهرا کمی بهش برخورد و گفت بروید آنجا اشکالی ندارد. بعد که توضیح دادم مسئله حقوق نیست و روی تیم و همکاران می‌خواهم بررسی کنم نرم شد. قرار شد شنبه بروم به شرکت دوم تا ببینم فضای کاری چطور است و چطور پیش می‌رود.

   اینقدر این کارها طول کشید که رفتن به منزل پدرخانم و دیدار با یکی از برادرخانم‌های از بیرجند آمده افتاد به ۲۰:۳۰ شب و غرغر آرام حاضرین را در پی داشت. خب کاری نمی‌شد کرد و این جور جاها ترجیح می‌دهم سکوت کنم و آرامشم را حفظ کنم.

   مشهد این چند روزه به شدت بارانی شده و سیل آمده و چند جا ماشین‌ها را برده و نظم عمومی را به هم زده. شهردار مشهد هم در کمال مسئولیت‌شناسی گفته یکم آب‌گرفتگی معابر داشتیم نگران نباشید. به قول آن سیاسی نویس که یادم نیست اسمش: «حکومت‌ها تا زمانی که مردم به خیابان نیایند روش خود را عوض نمی‌کنند». یعنی این مسئولین بی‌کفایت تا زور بالای سرشان نیاید محال است به نفع مردم حرکت کنند. گر چه نکتهٔ اعصاب‌خردکن این است که به قول یک سرهنگ نیروی انتظامی: آن‌ها از همین مردم هستند و اگر مردم خوب باشند آن‌ها هم خوب می‌شوند.

   صبح زود در دفتر نشسته بودم که متوجه شدم کسی از پنجره سرک می‌کشد. از مدیر ساختمان خواستم دوربین‌ها را ببینند که مشخص شد یک دزد دارد درب ورودی و پارکینگ را رصد می‌کند. تصویرش نسبتا محو در دوربین ساختمان افتاده بود.