جوجه‌های یخ‌زده

   در پادکست محمدرضا شعبانعلی با نکتهٔ جالبی مواجه شدم. بحث این بود که مردمی که کارمند هستند به کارآفرین‌ها فحش می‌دهند و آن‌ها را لایق موقعیتی که دارند، نمی‌دانند. نکته اینجا بود که این افراد حاضر نیستند مسئولیت سخت کارآفرینی را به جان بخرند، ولی دوست دارند مزایای آن را داشته باشند. در واقع اینجا یک خطای ذهنی جدی فرهنگی وجود دارد. وقتی حاضر نیستی ۲۴ ساعته نگران کسب‌وکارت باشی و دوست داری حقوق مشخصی در آخر ماه به ازای کار مشخص دریافت کنی، پس طبیعی است که نمی‌توانی از دنیا طلبکار باشی و باید به حق و حقوق مشخصی که انتخاب کرده‌ای، رضایت بدهی. نکتهٔ جالب دیگری که محمدرضا شعبانعلی گفت این بود که به عنوان یک کارآفرین در حوزهٔ آموزش حتی وقتی در تاکسی می‌نشیند باید کتاب بخواند و یکسره در حال مطالعه باشد. ولی کسانی که زورشان می‌آید ماهی یک کتاب بخوانند، امکاناتی که او در اختیار دارد را توقع دارند.

   شب سه‌شنبه مهمان کوچولویی داشتیم. خواهرزاده‌جان را آوردند نگهداریم. نیکی فسقلی کلی راه رفت و چیز خورد و با جوجه‌ها بازی کرد و از آن‌ها ترسید و خلاصه چند ساعت روشنایی خانه شد. والدین نیکی به عروسی رفته بودند و این کوچولو را گذاشتند پیش ما. جالب بود که هی می‌رفت سراغ جوجه‌ها با آن‌ها بازی کند ولی از آن‌ها وحشت می‌کرد و عقب‌نشینی می‌کرد. بچه‌های نسل آپارتمان‌نشینی بهتر از این نمی‌شوند.

   سه‌شنبه ۱۰۰ گیگابایت اینترنت هدیه گرفتم که تقریبا همه‌اش سوخت. هم گوشی پر بود و هم اشتراک‌گذاری با کامپیوتر جواب نداد و هم لپتاپ بچه‌ها پر بود و خلاصه همه چیز بر علیه دانلود حجمی سنگین پیش رفت. من هم چیز خاصی برای دانلود نداشتم و به خانواده سپردم. خب بنا به تجربه دیگر برای دانلود زیاد حرص نمی‌زنم. فقط یادم آمد انیمه Assasination Classroom را به اشتباه پاک کرده‌ام که آن را هم نشد دانلود کنم. پس رفتم سراغ CastBox و پادکست‌های خودم را به‌روزرسانی کردم. اتفاق خوبی که افتاد این بود که متوجه شدم مجموعه آموزش انگلیسی نصرت که قبلا پاک شده بود، هنوز در قسمت دانلودهای آن است و قابل شنیدن. ۹۰ قسمت این مجموعه را دانلود کرده بودم و حالا فرصت خوبی است که دوباره مرور کنم.

   به امیرحسین ثقة‌الاسلامی پیام دادم که دیگر در حوزهٔ محتوا دنبال کار نیستم و در حال جابجایی به پرورش پرندگان زینتی هستم. آدم جالبی است و گفت هر چه عکس و فیلم داری بفرست برایم. یادم بود که قبلا در پادکست گفته بود یکی از اقوام یک جفت کفتر قناری را با آپارتمان معاوضه کرده بود. اشاره کردم و گفت فلانی است که در دامغان سکونت دارد. شاید بروم ببینم‌اش.

   از خیریه آبشار عاطفه‌ها تماس گرفتند که مریض داریم و می‌توانید کمک کنید یا نه؟ گفتم خیر فعلا خودم گرفتارم. بدون خداحافظی قطع کرد. همسرجان گفت شاید تماس از خیریه نبوده چون معمولا برای پرداخت ماهیانه ثابت تماس می‌گیرند. خدا می‌داند. شاید کلاه‌بردار بوده، کسی چه می‌داند.

   سه‌شنبه پسرجان را با قطار فرستادیم تهران تا در مسابقات لیگ ووشو شرکت کند. امان از این بچه‌ها. تا زنگ نزنیم خبری از این‌ها نمی‌شود. بعد از گذراندن بحران ۴۰ سالگی، چیز جدیدی که در خودم کشف کردم این است که به روابط صمیمانه با نزدیکان بیشتر از قبل اهمیت می‌دهم. حالا برایم مهم است که حال بچه‌ها را بدانم و مطمئن باشم که با هم خوبند و خوب خواهند ماند. احساساتی که قبلا در من جدی نبود ولی آهسته‌آهسته دارد پررنگ می‌شود.