بالاخره جمعه با پسرجان رفتیم ویلا. ۵ صبح راه افتادیم و همان اول رفتیم یک کله‌پزی و صبحانه مختصری خوردیم. منظورم این است که گوشت سفارش ندادیم و به همان آبگوشت اکتفا کردیم. تازه همان هم سنگین‌مان کرد و در ساعت‌های بعدی کمی دردسرساز شد. من که نوشابه نخوردم چون تجربه دارم که با این غذا نباید نوشیدنی سنگین خورد. پسرجان ولی یکی برداشت و او هم نصفش را بیشتر نخورد.

   در ویلا تا ۹ صبح رسیدیم چند درخت آب بدهیم و غذای مرغ‌ها و جوجه‌ها را بدهیم. باز هم سه تا از جوجه‌های فضول از قفس بیرون بودند و این دفعه به درب لولایی قفس صنعتی شک کردم و آن را با تکه نخی بستم. موش هم هنوز به تله نیفتاده و لازم است فکری برای دامی قوی‌تر بکنم. بیشتر شته‌ها با سمپاشی از بین رفته‌اند ولی به نظر می‌رسد یک سمپاشی دیگر هم باید انجام بدهم.

   درخت‌هایی که دور تنه‌اش گریس زده بودم وضعیت خوبی داشتند. ظاهرا مورچه از بوی این ماده بدش می‌آمد به آن نزدیک نمی‌شود. حتی مشاهده کردم بعضی از مورچه‌هایی که از روی آن می‌گذشتند انگار مسموم شده باشند از درخت سقوط می‌کردند. تنها نگرانی این است که این ماده برای خود درخت نامناسب باشد. بهترین روشی که به ذهنم می‌رسد این است که یک پلاستیک دور تنه بکشم. روی آن یک پارچه مندرس و روی آن گریس بمالم تا هم بماند و هم به درخت کمتر آسیب وارد کند. مورچه‌ها خیلی پرتلاش هستند و مرتب شته‌ها را می‌برند روی برگ‌ها می‌چینند و اگر جلوی ورود مورچه‌ها به محدوده برگ‌های درخت گرفته شود مشکل خیلی کم می‌شود.

  بدترین اتفاق هفته هم خورده شدن یک مرغ تخم‌گذار بود. به نظر می‌رسید دفعه قبلی که با پسرجان رفته بودیم به ویلا حواسش نبوده و یکی از مرغ‌ها را در قفس قرار نداده بود. حیوانک بیرون مانده و طعمه گرگی یا روباه شده بود. فقط همین ازش باقی مانده بود که حیف شد و از دست رفت. یک اتفاق کوچک هم تبدیل به دردسر شد. یک خار عناب رفت توی دستم و بعد از دو روز هنوز دارد درد می‌کند. انگار زهر زنبور داشته است.