ضدحال هفتهٔ اخیر، درد گرفتن دست در کار با موس بود. فکر کنم مشکل از پد موس باشد که باید عوضش کنم. البته گاهی با دست چپ باید کار کنم تا دست راست استراحت کند. ولی مشکل را باید اساسی حل کرد.

   از هفتهٔ پیش شروع کردم به تماس گرفتن با اعضای «طرح توانمندسازی مقدماتی». هر چه جلوتر رفتم بیشتر با این  واقعیت روبرو شدم که دانشجویان دوره‌ها را صرفا ثبت‌نام می‌کنند و کاری برای یادگیری انجام نمی‌دهند. تقریبا همگی هم همین بهانه را داشتند: اینقدر گرفتار شدم که اصلا فرصت نمی‌کردم دوره را دنبال کنم. از یکی از همین گلایه‌مندان پرسیدم در همین شش ماه که به دوره دست نزدی، چند تا سریال دنبال کردی؟ و معلوم شد که وقت هست. اما انگیزه و مدیریت زمان نیست.

   اتفاق روی‌اعصاب هفتهٔ گذشته هم مشکل پخش ویدیوهای آپارات در سایت بود. از ابتدای سال که تغییر ساعت ملی انجام نشد، یکسره با سایت‌های مختلف به مشکل می‌خوریم و حالا آپارات. تداخل غریبی است. روی بعضی مرورگرها مثل Edge مایکروسافت کار می‌کند ولی روی Google Chrome و Mozilla Firefox نه. خطای امنیتی می‌دهد و طفلک دانشجویان دوره که وقتی می‌خواهند ویدیوهای دوره را باز کنند، به مشکل می‌خورند. در یک گروه تخصصی از همکاران پرسیدم و هنوز کسی راهکاری ارائه نکرده است. فکر کنم بهتر است دل به دریا بزنم و مهاجرت کنم به Youtube. جهنم و ضرر حداکثرش این است که کسانی که قادر نیستند از فیلترینگ عبور کنند (که فکر کنم اندکند) نخواهند توانست از ویدیوها استفاده کنند. لااقل دست‌وپاگیری پلتفرم داخلی را ندارد دیگر.

   بهترین خبر دانشگاهی من هم تأیید بارگذاری «دورهٔ توانمندسازی مقدماتی» در سامانه مشکوة دانشگاه آزاد مشهد بود. حالا امیدوارم سریع‌تر بتوانم به جمعیت آماری طرحم دست پیدا کنم و ببندم بار این ارشد را. ای خدا کی می‌شود آیا؟

   دورهمی آخر هفته هم دیروز بود که خوش گذشت. از صبح ساعت ۴ که بیدار شدیم و بعد از نماز زدیم به جاده به سمت ویلا، معلوم بود روز پرکاری در پیش داریم. درخت‌ها را آب دادیم و تخم‌مرغ‌ها را جمع کردیم و رفتیم خانهٔ مامان برای کمک. رفتیم سراغ شاه‌توت چیدن که قضیه سرایدار که بالاتر نوشتم پیش آمد. وقتی برگشتم حسابی تشنه و گرسنه بودم. یکی از مهمان‌ها هم زود رسید. در نتیجه نتوانستم عصر چرتی بخوابم و دوشی بگیرم و حسابی تا شب که مهمان‌ها را مشایعت کردیم، خسته و کلافه شدم. ولی آش عالی‌ای خوردیم که جای همگی شما خالی. ضد حالش هم نوهٔ فسقلی یکی از اقوام بود که گیر داده بود برود سبزی‌هایی که با آن زحمت برای مامان کاشته بودم را خراب کند. یک بار رفت روی سبزی‌ها ایستاد، یک بار رفت بیلچه برداشت می‌زد توی سبزی‌های ترد و نازک تازه سبز شده. آخرش دعوایش کردم نیم‌وجبی را. موقع خداحافظی هم از من می‌ترسید. به مادرش که گفتم غش کرد از خنده.

راستی داشت یادم می‌رفت که برای اولین بار توانستم ریشه زنجفیل بکارم. قبلا گفتم که کاشتم ولی حالا ببینید که اینقدر هم از خاک بالا آمده.