دیروز کتاب «زندگی شغلی خود را طراحی کنید» اثر «بیل برنت» و «یو اوانز» را می‌خواندم که نکته‌ای به شدت توجهم را جلب کرد. گفته بود اگر به کاری که می‌کنید اشتیاق ندارید و در واقع در محیط کار خودتان را سرگرم می‌کنید، شاید بهتر است از این کار خارج شوید. یک لحظه به خودم گفتم من هم خیلی وقت‌ها در دفتر خودم را فقط سرگرم می‌کنم و تمرکز کاری کافی ندارم. یعنی ول کنم بروم؟ خلاصه تردید به دلم انداخت، انداختنی.

   مسئله ارتباط مزاج طبی با شخصیت هم هی دارد پررنگ‌تر می‌شود. پادکست رشدینو که این مطلب را آنجا شنیدم چند قسمت به این مسئله اختصاص داده و قضیه جدی‌تر از آن است که فکر می‌کردم. من هم باید بروم یاد بگیرم. موضوع جالبی است.

   امروز یک لحظه به خودم شک کردم. مهمان پادکست داشت توضیح می‌داد و مفهوم سبک زندگی را به تغذیه و ورزش و بهداشت تقلیل داد. ناگهان موج تردیدی از وجودم گذشت که نکند این تعریف جاافتاده‌تری از آنچه باشد که من در آموزش‌هایم ارائه می‌کنم. ولی بیشتر که تمرکز کردم، ترسم ریخت. ای خدا نکشدت مهمان برنامه.

   رویکردی را شروع کرده‌ام برای بهبود سبک زندگی خانواده. بیشتر با خانواده بودن هدفی است که هر فرد شاغلی باید دنبال کند. هدف از کار رسیدن به رفاه خانواده و ارائه خدمتی مناسب به جامعه است. اگر خانواده را برای شغل فدا کنیم، اشتباهی مرتکب شده‌ایم که بعدها پشیمان خواهیم شد. درست مثل اشتباهی که دانشجویان در هنگام کار کردن مرتکب می‌شوند. آنقدر به کار می‌چسبند که درس فدا می‌شود.

   ذوق آشپزی گذاشتن ولم نمی‌کند. حالا هر غذایی که می‌پزم را به شکلی با موبایل عکس می‌گیرم تا بماند برای بعد. دیشب هم یک سیب‌زمینی سرخ‌کرده با تزئین جعفری پختم که عالی شد. فعلا که «سیب‌زمینی زردچوبه‌ای» را گذاشته‌ام، پس باشد برای بعد.